The Bourne Supremacy

Wie The Bourne Identity ooit heeft gezien , weet dat er - perfect voor een sequel - nog enkele vragen onbeantwoord bleven. Die bieden helaas niet genoeg stof om een tweede film mee te vullen. Daarvoor lijkt dit vervolg te veel op zijn voorganger. Toch probeert The Bourne Supremacy krampachtig vol te houden en ons ervan te overtuigen dat dit niet het geval is, door o.a. een handvol nieuwe personages en locaties (Berlijn, Moskou) te introduceren. Maar in wezen blijft het gewoon het kat- en muisspelletje van weleer.

De resterende gaten in het verhaal zijn opgevuld met actie en opvallend meer achtervolgingen, die bovendien langer uitgesponnen worden. Ze overstijgen niet langer de clichés binnen het (actie)genre. In de eerste plaats omdat het de elementen van de eerste film herhaalt en soms uitmelkt. Hier wordt het natuurlijk veel spectaculairder gebracht, maar is dat niet dé ziekte van de meeste sequels? Hierdoor krijgt het 'realisme', waar deze reeks in het begin zo mee uitpakte, een serieuze kaakslag.

Het begint allemaal nochtans veelbelovend: beelden van een prachtige Indische kustlijn bij nacht, met het rustgevend geruis van de golven op de achtergrond. Je waant je bijna op vakantie. Mooie plaatjes, dat wel, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

We zijn inmiddels twee jaar verder sinds Threadstone. Bourne heeft zich samen met zijn geliefde teruggetrokken op een paradijselijk oord. Het verleden, dat hem blijft achtervolgen, komt al spoedig de rust verstoren. De voormalige killer ziet zich genoodzaakt alles achter te laten en voor eens en voor altijd met de schimmen van vroeger af te rekenen. Parallel met Jasons zoektocht loopt het onderzoek van Pamela Landy (Allen), die stilaan ontdekt dat er binnen de interne keuken van haar organisatie iets niet pluis is. Haar opdrachtgevers blijken zelf ook niet vies te zijn van een moord meer of minder.

Werden er in de eerste film nog voldoende rustpunten ingelast, is Jason nu praktisch constant on the run. Al dat heen en weer geloop met hier en daar een gevecht en wat geschiet begint na verloop van tijd behoorlijk routineus aan te doen, waardoor je aandacht verslapt. Er komt immers slijt op al dat achtervolgen: de prent verglijdt, mede door de snellere montage en flitsender beelden, naar het niveau van een standaard actiefilm. Terwijl de lijken zich opstapelen, komt de verveling om de hoek loeren. Ok, eindelijk komt Jason zijn échte identiteit te weten, maar om daar nu twee uur een aaneenschakeling van gevechten, schietpartijen en autoachtervolgingen voor uit te zitten kijken?

Biedt het verhaal dan geen meerwaarde? Nope. Dat de CIA corrupt is weten we ondertussen allemaal. Supremacy biedt tot vervelens toe meer van hetzelfde en daar kan zelfs Paul - Bloody Sunday - Greengrass niets aan veranderen. Jammer maar helaas! Afwachten of het voor 2007 geplande sluitstuk The Bourne Ultimatum beterschap brengt.

Rob Molenbruch Helemaal (niet) akkoord? Lees de