Veronica Guerin

Als er één regisseur is in het voorbijgaande decennia die het waardig is het label 'kameleon' te dragen is het Joel Schumacher wel. Zijn naam roept bij velen braakneigingen op en niet onterecht. Producten als 8 MM, Batman & Robin en Bad Company waren zo slecht dat je grootmoeder er in slaap bij zou vallen. Zijn doelloze actiefilms vormden een ergere verzieking voor de maatschappij dan de dolle koeienziekte en maakten het woord 'catastrofaal' weer populair bij de filmcritici. Maar de 21ste eeuw lijkt het licht aan een donkere tunnel te zijn. Aan de basis van Schumachers nieuwste prent Veronica Guerin ligt het verhaal van de gelijknamige journaliste die in 1996 om het hoekje werd gebracht omdat ze haar neus te diep in de onderwereld en het drugsmilieu stak. Haar verslagen voor de Sunday Independent over de criminele toestanden in het troosteloze Dublin vormen een dreigende strop om de hals van een vrouw die angst noch grenzen kent. Na het zien van Veronica Guerin rijst er niet alleen een gevoel van sympathie en medeleven voor de protagoniste, maar ook het verrassende effect dat Joel Schumacher mooie werkjes kan maken.

Toegeven, 'based on a true story' klinkt niet meteen als muziek in de oren. Steven Soderbergh's interpretatie van het levensverhaal van Erin Brockovich mocht dan een oscarwinnaar zijn, voor degenen die gekant zijn tegen het oscar-manifest was het een gerechtsfilm die niet meteen de middelmaat overtrof. Fantasierijke kinderen als we zijn, hadden we dan ook niet meteen hoge verwachtingen voor deze verfilming. De productie is namelijk in handen van Jerry Bruckheimer, wiens full nonsens actiefilms synoniem zijn voor wansmakelijkheid. Maar Bruckheimer richtte zich evenals Schumacher tot de regel der eenvoud. Geen ontploffingen en geweersalvo's ditmaal, maar een stukje aangrijpende cinema dat de emotionele kijker onder ons niet beroerd zal achterlaten. De actie bevindt zich ditmaal niet op het vlak van fysiek geweld, maar op het terrein van mentale kracht. Het doorzettingsvermogen dat Veronica Guerin bezit is een sleutel voor medeleven. Maar het is niet enkel het sterk vrouwelijk karakter dat hartkloppingen en opborrelende tranen veroorzaakt. De Ierse muziek geeft een emotionele ondertoon aan het geheel. De hoop naar betere tijden die te herkennen is in de Ierse liederen is van essentieel belang voor dit monumentaal eerbetoon.

Toch is Veronica Guerin geen echte tearjerker van Hollywoodformaat. Het spelen met emoties is niet het belangrijkste aspect, maar wel het tonen van de sterke persoonlijkheid van de protagoniste. De regisseur toont haar als een wezen van vlees en bloed, op het eerste zicht onfeilbaar, maar wel iemand die de grootste moeite doet haar angsten te onderdrukken. De moralistische 'meerwaarde' die Schumacher in zijn voorgaande filmen stak is bewust achterwege gelaten, waardoor deze prent niet verdrinkt in een poel van saaiheid en voorspelbaarheid.

De actie bevindt zich op het terrein van mentale kracht.

De hoofdrol is weggelegd voor de Australische Cate Blanchett die met Veronica Guerin haar sterkste prestatie tot nu toe neerzet. Een dievegge in Bandits of een elf in de Lord of the Rings trilogie: Blanchett is een complexe dame die van alle markten thuis is. haar realiteitstrouwe benadering van de in 1996 gestorven journaliste mag dan wel het gevolg zijn van opzoekingwerk, geen enkele andere actrice kon Guerin het lef en doorzettingsvermogen meegeven dat Blanchett haar meegaf. Verder zorgt een volledige Ierse cast(inclusief een cameo van Colin Farrell als voetbalfan) voor een realistische indruk. Veronica Guerin is een vrouw met ballen aan haar lijf, kortom een vrouw zoals we ze graag zien op het witte doek

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de