Spun

Naakte, vette vrouwen over wiens lijf vleesjus druipt en die hun puistige, Playstationspelende kinderen toeroepen dat ze beter binnen de minuut een fucking joint zouden brengen. Krioelende maden. Brandende babies. Het moge duidelijk zijn: 'Spun' wil verder gaan dan Araki's Doom Generation', Korine's 'Gummo' en Aronofsky's Requiem for a dream samen. Dat doet het ook. Boven de beelden van seks met een een naakte, vastgeboeide blondine krijgen we een soort porno-animatiebeelden geprojecteerd, evenals getekende pillen en spermacellen. Daarna verlaat de junk die eerst op de dame in kwestie zat, het pand -niet voor eerst wat dead metal op repeat te zetten.

Van bij het begin doet de sfeer denken aan een Larry Clark-universum, tenminste aan diens groezelige stijl voor hij die met Ken Park inwisselde voor de glossy beelden van cameraman Richard Far From Heaven Lachman. We krijgen een vol kwartier 'huis clos' ten huize van Spider Mike (Leguizamo), waar Cookie (Suvari), Frisbee (Fugit) en Nikki (Brittany Murphy) hun dope komen scoren. Enkele draaiende camera's en Requiem-oogjes later krijgen we rust met de titels, die op een lo-fi versie van Iron Maidens 'Number of the beast' staan.

Deze prent over een hoopje methamphetamine-gebruikers is dus nogal over the top -niet dat dàt ons stoort. Dat doen Micky Rourke als opgepompte cowboy en Debbie Harry als 'Lesbian Neighbour' al helemaal niet. Wat wel ergert, is het gevoel dat Spun eerder dan op emoties (wel ten overvloede aanwezig in het dus meer als een mokerslag aankomende Requiem), op contemporaine coolness mikt. Als de eindsong declameert dat dit "another statement of our times" moet zijn, bedenk je dat je wel degelijk flikken-reality shows, manisch geportretteerde drugsverslaafden en hopeloze seks hebt gezien. Maar een personage waar je mee meeleefde (nog enigzins het geval bij Araki) of touchante trailer trash fotografie (cfr. Gummo) zit hier niet in. Meer nog, soms belanden we in overacting en in cliché's. Zoals de door camera's gevolgde flik (de altijd goeie Stormare) die uiteraard zelf snuift of zoals de Volvo van de dopies die bij de buurtwinkel parkeert en uiteraard een paal ramt.

Dat neemt niet weg dat 'Spun' een wervelende brok film is, een visueel bombardement dat u niet zo gauw in filmpedagogische intiatieven zal zien opduiken. Wannabe-stuff wellicht, die wel vér durft gaan én af en toe kan verrassen. Met het tussendroomstuk van Rourke bijvoorbeeld, die in wit pak voor de Amerikaanse vlag zijn "kutjes-project" uitéénzet.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de