Bulletproof Monk

Tegenwoordig lezen we het iedere week weer opnieuw. Een groepje acteurs heeft zich voor hun vertolkingen in een post-moderne kung fu/balletfilm afgezonderd in een trainingscamp. Niet voor een moderne analyse van het werk van Descartes evenwel, maar voor het aanleren van de meest gewaagde kung fu-tricks en het trotseren van de zwaartekracht aan de hand van een vislijn. Het originele idee waaide over van Hong Kong naar de Verenigde Staten en daar lijkt men er maar niet genoeg van te krijgen. Het wordt zelfs zo erg, dat ieder 'klassiek' genre moet buigen voor de 'luchtgevechten' en dat een film meer slagstoten bevat dan zinnen die bestaan uit minstens vijf woorden.

Het verhaal van Bulletproof Monk is niet bijster origineel. Tijdens de Tweede Wereldoorlog streefden de Duitsers naar mondiale hegemonie en dat bracht hen onvermijdelijk tot in Tibet. Op een of andere rots wordt in een klooster een zeer geheime en machtige 'scroll' bewaakt door een monnik. Die monnik geniet tijdens 60 jaar over een uitzonderlijke kracht. Daarna moet hij die kracht overdragen aan zijn opvolger. De 'Monk' (Chow Yun-Fat) krijgt deze loodzware taak op zich en mag meteen afrekenen met een trosje Duitsers onder leider van superslechterik Struker. Wanneer we echter 60 jaar later zijn, is de 'Monk' in de Verenigde Staten nog steeds op zoek naar een waardige opvolger. Dat blijkt - tot grote verbazing - van 'Monk' de charmante dief Kar (Scott) te zijn. Deze moet eerst een aantal beproevingen doorstaan en één daarvan is nazi Struker...

Met Bulletproof Monk krijgen we weer recyclage-cinema op ons bord gesmeten. Het, nu al, uitgemolken verhaaltje van 'East meets West' (zie voor een volgende aflevering zeker naar Cradle 2 the Grave) wordt hier nog eens kopje onder geduwd in het overbekende 'buddy'-syndroom. Bovendien blijven de Aziaten onbegrijpbaar geilen op al dat machismo-gespuus uit Hollywood. In plaats van eens een waardige tegenspeler uit te kiezen, gaat hun voorkeur steevast naar Afro-Amerikanen en bleekscheten met een rateltong. Opmerkelijk was dan ook de keuze voor de 'komische' acteur Seann William Scott. Hij liet eerder al zijn smoelwerk zien in nietszeggende tienerpics als American Pie en Dude, Where's my Car. In Bulletproof laat hij dat gelukkig achterwege en probeert hij een 'method'-achtige vertolking ten beste te geven. Dat levert echter onwaarschijnlijke peinzende blikken op en gekunstelde actiescènes. Het gebruik van de 'slow motion' en de vislijnen wordt hier echt wel iets te nadrukkelijk gebruikt. Ook Yun-Fat kan de film niet staande houden. Terwijl hij in Crouching Tiger, Hidden Dragon nog rijkelijk kon terugvallen op dramatiek en de romantiek, was er deze keer geen vangnet aanwezig om de Aziatische steracteur op te vangen.

De grote verdienste voor het in elkaar boksen van deze prent, gaat uit naar regisseur Paul Hunter. Een gerenommeerd videoclip-regisseur, maar met 'Bulletproof' aan zijn proefstuk toe. Nog één laatste woordje: de film zou gebaseerd zijn op een driedelige stripreeks, die gepubliceerd werd op het einde van de jaren '90 door Flypaper Press. Misschien kan je beter de strips eens een kijkje gunnen...

Sven Van Beirs Helemaal (niet) akkoord? Lees de