Terminator 3: Rise of the Machines

Filmrecensenten zijn freaks. We kijken voor het plezier al eens twee Akerman-films na elkaar en discussiëren over het magisch-realistisch of porno-filosofisch gehalte van Harry Kümel's, respectievelijk Claire Denis' oeuvre. Dt-fouten leveren lijfstraffen op, verkeerde interpunctie K.U.T-excommunicatie. Maar tussen de slaande ruzies over de visuele waarde van Matrix Reloaded, het historisch belang van Sam Peckinpah of het Stanislavski-gehalte van Jeff Goldblum door, kunnen we de gemoederen al eens bedaren door samen fan te zijn van gewoonweg: een fun filmke.

En we'll be damned als het niet Arnold Schwarzenegger is die ons van een paar rake meppen door hoofd- of eindredacteur behoedt. Arnie is back in een eervolle derde Terminator-film die en krijgt zowaar net genoeg dialoog om een glimlach op ieders gezicht te houden. Ook op het zijne, want deze brok plezier zal zijn kansen Californisch gouverneur te worden er niet kleiner op maken. Rise of the Machines biedt Wenders-gewauwel noch Daredevil-dommigheid maar wel old school, spannende camp. Genoeg om elke oorlog op onze steeds explosieve redactie een halt toe te roepen.

Wereldrampen vermijden, dat is natuurlijk waar John Connor voor op deze aarde is gezet. De jongeman is ondertussen 22, heeft Schwarzenegger al als nemesis en als beschermengel gekend maar heeft vooral van de cyborg -kende iemand dat woord voor de eerste film uit de saga?- geleerd, dat de mensheid op het punt staat onder de voet te worden gelopen door bijzonder agressieve machines. Connor zelf wordt als volwassene de leider van het verzet. Daarom stuurden in de vorige episoden (1984 en 1991) mechanische bastards uit de

toekomst, moordmachines in de tijd terug om eerst Connors moeder, dan John als kind uit te schakelen. Edward Furlong wist echter met de hulp van de stoere Linda Hamilton én uiteindelijk van Schwarzenegger's T-101, de fatale Judgement Day af te wenden. Maar anno 2003 zijn mama en cyborg allang door de aarde verzwolgen en krijgt John, een goed gecaste Nick Stahl, met een Terminatrix af te rekenen. De stevig van oren, poten en soepel staal voorziene T-X zit hem achterna en stopt naar goeie machinale gewoonte nergens voor. En dan komt een nieuwe cyborg met Schwarchies lijf hem te hulp.

Neem dat nergens voor stoppen maar letterlijk: hoewel er meer goeie grappen inzitten dan je zou durven verwachten (de Oostenrijkse spierbundel speelt het spel behoorlijk tong in driedubbel gespierde cheeck) knalt de boel keihard vooruit. In deze zomer-blockbuster zit je niet bewust naar gci te gapen, maar scheur je met een rotvaart over de snelweg mee. Richting het gouvernementele SkyNet-gebouw waar de vader van John Connors latere vrouw (Danes) een computervirusstopper in gang zal zetten, die noodlottigerwijs de ondergang van de mensheid zal bewerkstelligen. En vooral, weg van de blonde moordmachine die Schwarzenegger en de twee latere rebellenleiders dicht op het al dan niet menselijke vel zit. Regisseur Mostow (U-571) slaagt erin de cameraman van 'Spiderman' hier wél tot suspensrijke cinema te bewegen.

Niets tegen Trinity of Lucy Liu, maar qua kickass vrouwen moeten Charlies sterfelijke engelen het bepaald afleggen tegen zowel mama Connor (vroegere episoden) als tegen de T-X (de 22-jarige Kristinna Loken). En qua donkere fantasie kan Keanu's alternatieve realiteit niet op tegen die van Schwarzie.

Daarenboven probeert die ons niet eens onzin te verkopen: what you see is what you get, en wat je ziet is spannend. Zet op hete zomerdagen uw airco dus op full en uw breincellen op low speed, plug met een paar mede-oververhitten de twee vorige afleveringen van James Cameron's geesteskind in vhs- of dvd-speler en zoek daarna voor één keertje de koelte van het multiplex op. Ruzieloze dag en vooral fun gegarandeerd, popcorn geen bezwaar. Stukken veiliger alvast, dat pretentieloze kauwen, dan op de Kümel-retrospectieve die de Harry-fan op onze redactie dreigt te organiseren.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de