Perfect Stranger

Het begint er steeds meer van weg te hebben dat Halle Berry?s oscartriomf in Monster?s Ball louter en alleen een toevalstreffer was. Na haar memorabele vertolking in Marc Forster?s arthouse-drama, en ditto speech in het Kodak Theatre achteraf, wist Berry niet een keer te overtuigen en werd ze bij elke sof waarin ze verleidelijk stond te wezen, hoe langer hoe meer een karikatuur van zichzelf. Het heeft er dan ook verdacht veel van weg dat de Afro-Amerikaanse ervoor gekozen heeft haar oscarsucces zo snel mogelijk te verzilveren en zodoende slapend rijk te worden, getuige de rits routineklusjes in risicoloze blockbusters als X-Men, Catwoman en Die Another Day. Perfect Stranger sluit helaas naadloos aan bij dit weinig benijdenswaardige lijstje.

Berry speelt een schijnbaar onbevangen onderzoeksjournaliste die, na de moord op een jeugdvriendin, tracht te infiltreren in de louche glamourwereld van reclamemagnaat Harrison Hill (Willis). Boordevol rancunes om een in de doofpot gedraaid artikel en, als vanzelfsprekend, op de vlucht voor een jeugdtrauma, bijt ze zich samen met de zenuwzieke computernerd Miles (Ribisi) vast in het onderzoek, maar raakt al even gezwind verstrikt in een web van ongeloofwaardige intriges.

Niets tegen routineuze weekendthrillers, maar naast de compleet van de pot gerukte plotwendingen, vertoont Perfect Stranger nog meer mankementen. In een van oubollig gestileerde flashbacks gespeend scenario, katapulteert regisseur James Foley je, vanaf de schreeuwlelijke intro, genadeloos naar een opgeklopte monde en vogue, waarin elk oppervlakkig personage wel zijn psychotische trekjes vertoont. Gecombineerd met een inspiratieloze mise-en-scène, neurotische montagetrucjes en een verzadigd stel protagonisten resulteert dat in een stinker om snel te vergeten.

Sam Roggen Helemaal (niet) akkoord? Lees de