The Time Machine

Herbert George Wells is één van de bekendste en beste science fiction schrijvers. Hij zit in dat zeer kleine lijstje van SF-auteurs die echt creatief kunnen omspringen met het genre en het publiek inwijden in volledig nieuwe werelden op een minitieus uitgewerkte, wetenschappelijk aandoende manier. En dat lijstje is echt niet lang, tel er nog Asimov, Bradbury, Clarke en Hoyle bij en we hebben het wel gehad. Even afdwalen.. laten we eerlijk zijn, SF geschreven na de jaren '70, is helemaal niet meer zo interessant. Ach, genetische manipulatie, eigenaardige virussen, who cares.. waar is de tijd waar men écht totaal nieuwe ideeën kon lezen ? Crichton, leesbaar, maar grote SF is anders. Maar dit alles terzijde.

Goede science fiction te lezen krijgen mag dan moeilijk zijn, goede films in dit genre zijn al helemaal uitzonderingen. Het blijkt dan ook dat enkel heel goede regisseurs er iets van bakken; Lynch (Dune), Tarkovsky (Solaris), Truffaut (Fahrenheit 451), Kubrick (Space Odyssey), Ridley Scott (Alien, Blade Runner), Terry Gilliam (Brazil), enzoverder... Met andere woorden: beginnende regisseurs lopen maar best in een grote bocht om SF-scenario's heen.

Simon Wells, mag dan wel de achterachterkleinzoon zijn van, een groot regisseur is hij zeker niet. Met als resultaat: een op alle punten teleurstellend filmpje.

Even het verhaal: Professor Alexander Hartdegen (Guy Pearce) die een zeer verdienstelijke poging onderneemt om in het Guiness book of World Records te worden opgenomen als grootst rondwandeld cliché, is -zoals dat hoort- fulltime uitvinder. En terwijl hij warrig stereotiep zit te wezen, wordt hij verliefd op Emma. Maar ach en wee, wreed noodlot gij zijt vervloekt, ze wordt vermoord door een stoute meneer. De prof legt zich hier natuurlijk niet bij neer en begint meteen vollenbak uit te vinden.

Drie jaar later heeft hij de oplossing: een uit de kluiten gewassen stoomauto die dienst doet als tijdsmachine. Eerst wil hij enkele jaren teruggaan om Emma's accident te vermijden, dit faalt echter keer op keer. Dan beslist de goede man maar om eeuwen verder in de tijd te gaan, wie weet kennen ze daar wel een oplossing. Per ongeluk gaat hij echter 800.000 jaar de toekomst in. Wat hij aantreft is een primitieve, maar langs de andere kant oh zo afgeborstelde, wereld. Afgeborsteld, want het is toch opvallend dat hoewel deze maatschappij nog maar net werktuigen heeft leren te gebruiken, de inwoners er langs de andere kant wel in slagen er perfect verzorgd uit te zien, hun haar in de plooi te laten liggen, zich zeer zedig te kleden of niet te stinken om maar een paar zaken te noemen.

Soit, de professor beslist dan maar de problemen van zijn nieuwe maatschappij op te lossen eerder dan terug te keren naar zijn eigen tijd.

Wat zo fijn is aan goede SF zijn de sterk uitgewerkte details van een verhaal. Uitleg bijvoorbeeld over de werking van de tijdsmachine, of hoe de prof er in slaagt tijdsparadoxen op te lossen, of hoe de maatschappij in die duizenden jaren precies is geëvolueerd, c r e a t i v i t e i t met andere woorden. Akkoord, het medium film leent zich hier niet zo ideaal voor, maar men zou toch wel kunnen werken aan een beetje geloofwaardigheid zo nu en dan. Hier houden de problemen van de film niet op. De special effects waar iedereen zo op gehoopt had en die uitgebreid in de trailer aan bod kwamen, zijn helemaal niet zo special. De acteerprestatie van Guy Pearce kunnen we -als we goedgezind zijn- best omschrijven als ironisch bedoeld en als de regie nog iets minder verrassend kon zijn, vind ik dat Simon Wells voor dit feit alleen een lifetime archievement award wegens uitzonderlijke prestaties mag ontvangen.

Jammer, jammer, jammer.. opnieuw een film die het genre oneer aandoet.

Frank Moens Helemaal (niet) akkoord? Lees de