The Banger Sisters

Genre: Romantische komedie | Duur: 1u37 | 2002 | Release: 29 Januari 2003 | Land: VS | Regie: Bob Dolman | Cast: Susan Sarandon, Goldie Hawn, Geoffrey Rush, Erika Christensen, Eva Amurri

Het plaatsen van twee grote namen op één affiche leidt niet altijd tot even groot enthousiasme. In het geval van The Banger Sisters, vrezen we zelfs voor een heuse leegloop. Goldie Hawn, comédienne in meestal kneuterige en zoutloze dingen, en Susan Sarandon, gerespecteerde en veelzijdige filmster maar de laatste jaren ook een beetje op haar retour, het is niet bepaald Pacino en De Niro. Dat zulke dames de handen in elkaar slaan voor een filmproject, kan dan ook eerder beschouwd worden als Hollywood-equivalent van een middagje gaan shoppen onder vriendinnen. Niet iets waar wij zo per se bij willen zijn.

De premisse klinkt nog onheilspellender. Lavinia en Suzette waren ooit groupies, en leefden wild en onbezonnen. Dertig jaar later komen de twee elkaar weer tegen, maar Lavinia is nu een deftige burgertrut geworden wiens familie niets over haar verleden weet. Zal de vriendschap van toen de kloof kunnen overbruggen?

Eigenlijk spelen Hawn en Sarandon gewoon doorslagjes van zichzelf: een overjaarse slons die allang over het hoogtepunt van haar leven is, en een gesettelde, goedgetrouwde carrièrevrouw/huisvrouw die aan charity doet. Van typecasting gesproken. Ook het er om onverklaarbare reden bijgesleurde personage van Geoffrey Rush, een neurotische schrijver die Suzette onder zijn hoede neemt, is niet meer dan een illustratie uit de handleiding 'Hoe speel ik een neurotische schrijver?' Wat deze personages, onder de regie van debutant Bob Dolman, ons nog zouden kunnen bieden dat de verspilling van pellicule rechtvaardigt, lijkt een groot vraagteken.

Maar dan komen we toch voor een kleine verrassing te staan. Eerste vaststelling: het scenario bevat geen flauwe grappen. In plaats van onnozel en goedkoop is de humor, weliswaar magertjes, toch te pruimen. Tweede vaststelling: ijdele actrices zijn niet per definitie slecht. Hawn, wonderbaarlijk ingetogen, en Sarandon, beheerst en waardig, maken het beste van hun personages, en ergens kun je plots begrijpen dat dit duo ergens de kans op succes voorspeld werd. Derde vaststelling: het prutserige verhaaltje en de banale dialogen en situaties zijn daardoor nog net te verteren, waardoor The Banger Sisters bijna sympathiek mag genoemd worden.

Maar uiteindelijk is dit aardig onding niet wat we zoeken. Nostalgie pak je beter aan voor je weet dat het nostalgie is, anders wordt het gezeik. En wie dus iets van de losbandigheid, hoop en pijn van een groupie wil voelen, verwijzen we maar al te graag door naar Almost Famous, een pareltje waarin Kate Hudson, dochter van Hawn, toevallig ook een fervent rockfan speelt. The Banger Sisters reikt immers, noch dramatisch, nog humoristisch, tot het niveau dat het zelf wil bereiken, en dus in geen geval tot wat wij zouden willen dat het bereikt.