Ten

Ten bestaat uit tien (met DV-camera opgenomen) gesprekken, in de auto van een niet van naam voorziene Iraanse vrouw. Ze is weggegaan van haar man, laat het huishouden doen door een huishoudster, gaat ermee akkoord dat haar ex het leeuwendeel van het hoederecht krijgt. Zij draagt haar hoofddoek losjes. Haar tienjarig zoontje is door de scheiding zeer opstandig geworden. Hij moet voor zijn leeftijd te moeilijke gesprekken voeren en schreeuwt zijn moeder geregeld bevelen toe. Hij draagt geen hoofddoek. Haar onderwijzende zus draagt hem goedschiks belerend, zonder er verder veel aandacht aan te besteden. Twee gedumpte jonge vrouwen, waaronder haar dochter, weten niet of ze de doek nu strak toe moeten snoeren of de teugels vieren. De oude devote vrouw die dagelijks driemaal bidt in het mausoleum, heeft de bedekking nodig.

Wat gaat er om in het hoofd onder de hoofddoek? Is de vrijdenkende Iraanse vrouw die haar man verlaat, geëmancipeerd of is ze egoïstisch? Kiarostami behandelt het thema minimalistisch. In zijn Gouden Palm-winnende 'Taste of Cherry' (1997) zat de suïcidale Mr. Badii al erg lang in een taxi, hier verlaten de dames en jongeheer de wagen helemaal niet. Dat mag dan al een mogelijke metafoor zijn voor de statische positie van de Arabische vrouw in een veranderende wereld, het maakt de film ook ééndimensionaal. Waar de meeste acteurs zeer innemend zijn, zijn de behandelde verhalen bovendien niet allemaal even interessant. Het oudje vertelt niet anders dan dat ze continu bidt, de jonge dochter schreit continu dat ze niet verder kan zonder haar ex. Neen, dan liever de discussies tussen moeder en zoon, twee steengoeie acteurs.

Al met al een dubbel bilan: intrigerend thema en eigen touch maar zeker geen concurrent voor Polanski's Le Pianiste, die in competitie met ondermeer deze Ten de Palm 2002 binnenreef.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de