Salton Sea

'My name is Danny Parker and I'm a rat', horen we de protagonist in de openingssequens zeggen. Val Kilmer kruipt in de huid van Tom Van Allen, een succesvolle, gelukkig getrouwde jazztrompettist. Aan zijn idyllisch leventje komt een abrupt einde wanneer zijn vrouw wordt vermoord tijdens een afrekening in het drugsmilieu. Om de schuldigen te kunnen identificeren verandert Tom zijn naam in Danny Parker en wordt een verklikker, 'a rat'. Kwestie van geloofwaardig over te komen, begint hij grote hoeveelheden speed door de neus te jagen en geraakt in korte tijd verslaafd. Hij wordt in de gaten gehouden door twee agenten, Garcetti en Morgan, en hoopt met een superdeal de moordenaar van zijn vrouw uit zijn tent te lokken..

Spannend, dacht u? Vergeet het! De boordkartonnen clichés regenen als ware het oude wijven en de plot is mogelijk nog voorspelbaarder dan een aflevering van Familie. En dan komt daar nog bij dat er in Familie geen irritant monotone vertelstem het geheel aan mekaar moet breien. Val Kilmer kan er weinig aan doen: hij is de enige acteur op niveau maar kan de film onmogelijk in zijn eentje redden. Bij momenten zien we Kilmer dan ook stoned en wazig in de lens staren met een air van: 'In wat voor ongelooflijke klotefilm ben ik nu (weer) beland?'

Weer, inderdaad want wie The Doors gezien heeft, krijgt last van een déjà-vu. Dit keer zijn het wel geen bloemetjeshemden en olifantenpijpen, maar groteske tattoo's, uitgegroeide pinknagels en roodverbrande neusvleugels die het scherm bevuilen. En waar Oliver Stone zich bezondigde aan psychedelische trucjes om de toeschouwer in een roes te krijgen, acht D.J. Caruso het voldoende om hier en daar wat te pikken uit de betere drugsfilms van de laatste jaren. Salton Sea bevat dan ook verdacht veel zinsneden en situaties die bijna letterlijk uit Scarface, Pulp Fiction, Trainspotting, Snatch en Carlito's Way komen.

De enige keer dat ik tijdens het bekijken van Salton Sea even kon glimlachen, gebeurde wanneer de traditionele 'bad guy' ten tonele verscheen. Wegens overmatig snuifgedrag (the Need for Speed, nietwaar) kreeg hij een plastieken neus opgeplakt en luisterde naar de naam 'Pooh-Bear' (naar Winnie The Pooh, de beer die met zijn neus in de honingpot bleef vaststeken)

Maar alles bij elkaar is Salton Sea niet meer dan een mislukte dope-film, afgezaagd van toon en inspiratieloos verteld. Even meende ik Roel Van Bambost zelf een lijn te zien leggen om toch maar uit zijn cinemastoel te kunnen geraken, maar dat kan ook wishful thinking geweest zijn.

Pol Van Achter Helemaal (niet) akkoord? Lees de