Quantum Project

Ik kan me alvast levendig inbeelden hoe het idee voor dit filmpje is ontstaan. Bij SightSound.com, een Internetbedrijf dat zich toelegt op het elektronisch verspreiden van muziek en films, zijn de grote bonzen wanhopig op zoek naar een manier om hun slabakkende business wereldwijd te doen doorbreken. Op een bestuursvergadering lanceert een medewerker het idee om een film te produceren die enkel via hun website verspreid wordt, zodat men aan de wereld duidelijk kan maken dat het Internet rijp is als distributiemedium voor films. De bedrijfstop is meteen wild enthousiast over dit voorstel en begint gezamenlijk te brainstormen over de meest lucratieve manier waarop het idee kan gerealiseerd worden. "Lanceer het ding als een hype! Met slogans die beweren dat het om een mijlpaal in de geschiedenis van het Net gaat en dat soort peptalk." "En maak er dan meteen een spectaculaire science fiction film van, vol special effects en nieuwe technologie!" "Stop er een bekend gezicht in! En liefde... zéker ook iets met liefde en een mooie vrouw! Dat zien de mensen graag."

De medewerker ziet zijn nakende promotie wel erg dicht in de buurt komen en neemt vlijtig nota. Aan het einde van de vergadering peilt hij voorzichtig naar het budget dat ter beschikking gesteld wordt om al dat moois te realiseren. Men kan 3 miljoen dollar vrijmaken voor het project, en pas wanneer Metafilmics aangesproken wordt omwille van de Oscar die dit productiehuis in de wacht sleepte voor de special effects van What Dreams May Come, beseft men bij SightSound.com hoe belachelijk laag dit bedrag wel niet is in Hollywood. Gelukkig is daar vlug een mouw aan gepast door de speelduur drastisch in te korten...

Waarschijnlijk is dit niet het exacte verhaal achter het ontstaan van Quantum Project, de eerste exclusief via het Internet verspreide film, maar één blik op het resultaat maakt meteen duidelijk waarom ik zulke sterke vermoedens heb in deze richting. Het bekijken van deze film is trouwens enkel weggelegd voor de bezitters van een snelle Internetverbinding en een kredietkaart, want je moet er eerst 85 MB voor downloaden en 4 dollar voor neertellen (voor de versie op hoge resolutie worden dat resp. 166 MB en 6 dollar). In ruil daarvoor word je dan een halfuur meegenomen in de leefwereld van Paul Pentcho (Stephen Dorff), een fris ogende kwantumfysicus die dermate gefascineerd is door zijn werk dat hij in kwantummechanische verschijnselen een pure romantiek tussen subatomaire deeltjes ziet.

Dat is niet eens het meest kwalijke bijverschijnsel dat hij heeft overgehouden aan de vele experimenten in de ondergrondse laboratoria van het CERN: zijn perceptie van de realiteit raakt ook sporadisch doorweven met droombeelden. De tamelijk belachelijke curiositeiten die hij te zien krijgt (o.a. een pratend elektron en een dansend borrelglas), moeten volstaan als drijfveer voor een soort zoektocht naar zijn levensbestemming. Een tocht tegen een achtergrond van nachtelijke straatbeelden en renaissanceschilderijen. Een tocht langs de roodharige Mia (Fay Masterson), een vrouw die na het beëindigen van hun relatie in zijn gedachten is blijven spoken. Een tocht ook langs zijn vader, een in kamerjas gehulde moderne kluizenaar, gespeeld door John Cleese, iemand die mij sinds Basil Fawlty onmogelijk nog kan overtuigen in een niet-komische rol.

Al bij al een flinterdun en weinig coherent plot dus, maar wel erg dankbaar voor special effects. Ongetwijfeld het sterkste punt van de film, maar helaas ook niet altijd even geslaagd. Quantum Project maakt overdadig gebruik van computeranimaties die aan de gewone beelden zijn toegevoegd, maar die regelmatig nog iets te fel afsteken tegen de achtergrond om realistisch over te komen. Soms wordt bij doodnormale scènes gespeeld met psychedelische kleurenfilters of met de afspeelsnelheid van de beelden, en af en toe worden iemands gedachten in een soort browservenster afgebeeld (compleet met File/Edit/View-menu's). Allemaal veel te zinloos om echt vernieuwende cinema op te leveren; ik zit niet echt te wachten op dit soort van special effects.

Achteraf bekeken kan ik me eigenlijk moeilijk voorstellen dat er iemand op Quantum Project zit te wachten. Onnodig om te zeggen deze prent het einde van de klassieke cinema niet zal inluiden. Nochtans is de technologie wel klaar voor het verspreiden van films via het Internet, want de beeldkwaliteit van de versie op hoge resolutie is best te pruimen. Volgende keer gewoon een volwaardige film aan de prijs van een gewoon bioscoopticket en dan kan dit nog wel een geduchte concurrent worden voor de videotheek, meer niet.

Bruno De Fraine Helemaal (niet) akkoord? Lees de