Moulin Rouge

De Australische regisseur Baz Luhrmann heeft lef. Want wie loopt tegenwoordig nog warm voor plotsklaps in gezang uitbarstende en jolig dansende massa's? Zijn nieuwste film, Moulin Rouge is immers een musical waarin onophoudelijk gezongen en gedanst wordt, er is geen ontkomen aan. Moeten we nu hysterisch gillend wegrennen terwijl flitsen uit The Sound of Music en West Side Story door ons hoofd schieten? Nee. Nee, nee, nee! Want Moulin Rouge is niet The Sound of Music, Moulin Rouge is niet West Side Story, Moulin Rouge is .. onbeschrijfelijk en ongeëvenaard. Lees dus nog even verder en raak ervan overtuigd dat er in Hollywood nog mensen zijn die de platgetreden paden durven verlaten en daarmee al onze verwachtingen overtreffen.

Vergeet bovendien ook maar even het vreselijke 'Lady Marmelade', dat platvloerse hitje waarmee vier semi-professionele dellen nu al wekenlang de muzieklijsten teisteren, want Moulin Rouge, heeft niets te maken met de ordinaire sfeer van het bijhorend clipje. Waarmee dan wel? In de eerste plaats, met de echte Moulin Rouge, de wereldberoemde Parijse nachtclub. We keren wel zo'n honderd jaar terug in de tijd, naar 1900. De dromerige dichter Christian (Ewan McGregor) raakt betrokken bij een revolutionair theatergezelschap (The Children of The Revolution, noemen ze zich) dat met een writer's block kampt. Christian zet hen weer op het juiste spoor (o.a. met behulp van... The Sound Of Music!) en de eigenaar van de fameuze rode molen raakt meteen overtuigd van hun talenten. Nu dienen ze enkel nog de befaamde courtisane Satine (Nicole Kidman) te overtuigen mee te spelen, want zonder ster, geen show. Maar dat blijkt geen probleem te zijn, want het is liefde op het eerste gezicht tussen Christian en de danseres. Tot een verwaande hertog roet in het eten strooit. Hij wil het project immers enkel financieren in ruil voor Satine's gunsten.

Luhrmann serveert ons dus in de eerste plaats een simpel, maar doeltreffend en aangrijpend liefdesverhaal, dat met muziek en liedjes getooid, een rasechte musical wordt. Maar kruid dit echter met een weergaloze mix van anachronistische pop-, rock- en discosongs, talloze andere referenties naar de 20e-eeuwse cultuur, virtuoos camerawerk, een scherpe en flitsende montage, overdonderende decors, verbluffende sets en sublieme acteurs en het geheel wordt onweerstaanbaar.

Van bij de start van deze gigantische campproductie stond Luhrmann open voor alle muziekstijlen en -genres, maar toch is de soundtrack voornamelijk een verzameling '70 en '80-hits, met hier en daar een recentere song. Maar daar hoor je ons niet over klagen. Met liedjes van Sting, The Beatles, Madonna, Elton John, David Bowie, Nirvana, Fatboy Slim en Beck, om de voornaamsten te noemen, zit je eigenlijk al goed, zeker als je afstapt van de vertrouwde versies.

Zo horen we een tango-versie van 'Roxanne' en ondergaat 'Smells Like Teen Spirit' een prachtige en toepasselijke metamorfose. We moeten Luhrmann trouwens nageven dat elk van zijn ingrepen en virtuele kunstjes toepasselijk is. Nooit speelt hij enkel op effect, of schotelt hij ons puur vorm zonder inhoud voor. Elke dans, elke lied en elke camerastunt helpt mee het verhaal over te brengen naar de ondertussen allang verstomde, in trance gebrachte kijker. Net als in zijn vorige film, Romeo + Juliet, heeft Luhrmann zich helemaal laten gaan. Je weet niet waar eerst kijken en raakt overdonderd door de beelden en geluiden. De MTV-invloed die ook andere recente films trof? Goed, die enkele droogstoppels onder de cinefielen zullen op de tanden moeten bijten, maar de rest is ondertussen al gewend geraakt aan deze manier van filmen, die geenszins afbreuk doet aan de magie van de cinema.

Een opera en een carnavalsstoet tegelijk, Disney zonder muizen, een boeketroman met ballen.

Toegegeven, Moulin Rouge is, mede door het toenemende belang van de beeldcultuur, misschien wel meer een show dan een film. Het is een opera en een karnavalsstoet tegelijk, een wonderland op lsd, Disney zonder muizen, een boeketroman met ballen. Zo zou Shakespeare's versie van een Griekse tragedie eruitgezien hebben, en Apocalypse Now onder invloed van absint. Een spektakel, maar met een hart!

En dan hebben we het nog niet eens over de sterkste troef van de film gehad: McGregror en Kidman. Hij: zoals altijd overtuigend, met hart en ziel acterend, een voorzichtige held neerzettend. Zij: vol vuur en passie, eerder zelden zo meesterlijk, met een totale overgave en hiermee bewijzend dat ze de durf heeft om grenzen te blijven verleggen en binnen afzienbare tijd de grootste actrice van haar generatie zal zijn. Samen: een lang niet meer geziene chemistry, een droom van een koppel, dat, niet onbelangrijk, meer dan uitstekend zingt!

Moulin Rouge zal tweestrijd zaaien in de bioscoopzaal. Bizar, hilarisch, hartverscheurend, of grotesk, extreme meningen zullen er zeker zijn. Niet iedereen zal bedwelmd worden door deze voorstelling. Maar wie een klein beetje openstaat voor iets nieuws, iets magisch, zal beslist gefascineerd raken. 'This story is about truth, beauty, freedom; but above all things, this story is about love', zegt de film zelf, en wie heeft daar nu geen boodschap aan?

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de