Meisje

Genre: Romantisch Drama | Duur: 1u31 | 2002 | Release: 1 Januari 2002 | Land: België | Regie: Dorothée Van Den Berghe | Cast: Charlotte Van den Eynde, Els Dottermans, Frieda Pittoors, Matthias Schoenaerts, Wim Opbrouck

Films die in Brussel worden gedraaid, zijn vaak te pruimen. Brussels by night, Manneken Pis, La vie sexuelle des Belges: stijl! Ook de kortfilms Bruxelles, mon amour van o.a. Marc Didden en Bxl, minuit van Dorothée Van den Berghe waren pareltjes. In die laatste speelde Nathalie Broodts een jonge Vlaamse in Brussel. Dat doet ook Charlotte Van den Eynde allercharmantst in Van Den Berghe's eerste langspeelfilm, die twee prijzen wegkaapte op het filmfestival van Locarno. De knappe danseuse geeft gestalte aan een in alle opzichten atypische protagonist. Ze is vrouw, ze is jong en ze heeft geen afgelijnd dramatisch doel.

Volgens de traditionele regels van het scenario, moet het hoofdpersonage een doel voor ogen hebben, dat haar via obstakels onmogelijk wordt gemaakt. De strijd tegen wat het realiseren van het dramatisch doel belemmert, is dan het verloop van de film. Paar keer winnen, paar keer verliezen, tot de oorlog uiteindelijk wordt beslecht. In dit licht kan je drie vierden van alle bestaande films kaderen. Zo niet Meisje. Muriel weet helemaal niet wat ze wil. Dat ze op haar twintigste eindelijk uit haar kleine West-Vlaamse dorp wegwil, dat ze haar seksualiteit wil ontdekken, dat ze meer van de wereld wil zien en dat ze haar vriendje (met bijhorend lonkende huisje-boompje-beestje) niet meer wil zien: dat weet ze. Dat haar moeder (Frieda Pittoors) maar de promotie moet aanvaarden die zij zelf krijgt aangeboden in de fabriek: dat weet ze. Maar wat voor job of vriendje ze nu wel wil, wat ze nu precies in de stad moet gaan zoeken? Ze weet het niet.

Haar zoektocht levert haar een appartement op bij de vrijgevochten Laura (Els Dottermans), die de kaap van dertig heeft bereikt: de moedergevoelens steken de kop op. Haar vriend (Matthias Schoenaerts) ziet dat bepaald niet zitten. Muriel raakt betrokken bij Laura's perikelen. Door de promotie aan haar moeder Martha te laten, is ze ook de trigger voor hernieuwde emoties bij die laatste: bij de vijftigplusser komen een hoop verdrongen gevoelens aan de oppervlakte.

Meisje is een film over vrouwen. Drie vrouwen uit drie generaties, die de liefde verschillend ervaren. Meisje is een film over het vrouwelijk lichaam. De film opent met een blik op Muriels schaamhaar en bevat behoorlijk wat realistisch ogend naakt. Meisje is lineair, maar fragmentarisch opgebouwd, wat zowel de sterkte als de zwakte van het geheel uitmaakt.

Het doelloze dwalen van Muriel (uiteindelijk vindt ze wel een mannelijke prooi) is niet het enige onderwerp van de film, wat een éénzijdige focus op een lost case (genre Sue van Amos Kollek) gelukkig vermijdt. De klasseactrices die de liefdesperikelen portretteren van verschillende vrouwen uit verschillende generaties, geven behoorlijk wat body aan de prent. Maar de dames zijn niet allen even 'spot on' geportretteerd. Waar de hele film in het heden plaatsvindt maar in een seventies-sfeertje baadt, lijkt de moeizaam uit haar woorden rakende moeder Martha recht uit de jaren vijftig geteleporteerd. Dat zijn een hoop tijdsprongen. Haar continue weifelen, prachtig neergezet door Pittoors, maakt het moeilijk te geloven dat haar chef erotische fantasieën rond haar heeft. Daar kon meer mee zijn aangevangen. Het gegeven dat Dottermans' personage droomt van een zangcarrière, keert een paar keer terug maar wordt behalve als link met het personage van Wim Opbrouck verder niet gebruikt. De balletdanseres-module die Muriel een paar keer gaat bekijken in een etalage, is een mooie toevallige vondst, maar ook niet meer dan dat. De terugkeer ernaar leek ons wat betekenisloos.

De fragmentaire aanpak levert anderzijds ook schitterende momenten op. Laura's moeder (Alice Toen, vrouw vier) die onder de scanner moet, is een instantklassieker. De tegendraadse uitstraling van Charlotte Van den Eynde is een voltreffer. De scène waar Martha Laura enige confidenties toevertrouwt, vertedert de grootste bullebak. Alleen al deze drie elementen -en er zijn er meer- maken de aanschaf van een cinematicket de moeite waard.

Eén ster al verdiend dus. En dan, is dit poëtisch portret ook 'goed' te noemen? We willen hem in alle geval opnieuw zien. Meisje krijgt dus die tweede ster. Is dat een al te Vlaamse reflex? Whatever: vive le cinema flamand. We kijken vol verwachting uit naar Van Den Berghes tweede film.