Le Roi Danse

'Le Maître de la Musique', 'Farinelli, il Castrato',... Na twee films kunnen we onderhand wel stellen dat Gérard Corbiau gespecialiseerd is in Franse muzikale kostuumdrama's. Indien u gedegouteerd raakt door de keuze van zijn (vermoeiende) onderwerpen, zijn theatrale aanpak of overdreven pathetiek, is het onze plicht om u van tevoren te waarschuwen, want met zijn nieuwste film is het echt niet anders.

In 'Le Maître de la Musique' kroop de Belgische basbariton José Van Dam in de huid van een bejubeld operazanger die zich terugtrekt in zijn riante kasteel om er jong talent op te leiden. In 'Farinelli' gaf Stéfano Dionisi tragisch gestalte aan de gelijknamige jongenssopraanstem (castraatstem) in zijn verhouding met zijn broer en muzikant Riccardo (Enrico Lo Verso). Corbiau schuift in 'Le Roi Danse' op ongeveer dezelfde wijze de relatie tussen de jonge koning Lodewijk XIV en diens hofcomponist Lully naar voor. Frankrijk komt net uit de burgeroorlog wanneer Gianbattista Lully, een uitmuntend danser en vioolspeler, zijn intrede doet in het hof van Versailles. Dankzij de dans waar de koning in uitblinkt en dankzij de muziek en choreografiestukken die Lully speciaal voor hem schrijft, openbaart Lodewijk zich als Zonnekoning aan zichzelf en aan de wereld.

Muziek staat opnieuw centraal in 'Le Roi Danse': "De muziek moet een eigen plaats hebben. Daarvoor heb je een relatief beknopt, 'ontvet' scenario nodig, waardoor het muzikale element zich kan laten horen en in een gewelddadige conflictrelatie kan treden met dramatisch sterke momenten".

'Le Roi Danse' maakt ook duidelijk hoe Lodewijk XIV kunst in dienst van de staat stelde. Hij zette tevens de standaard; zijn smaak op gebied van theater en architectuur werd ook de maatstaf voor de goede smaak. Door toedoen van Lodewijk gaan bovendien de dramaturg Molière (een fantastische Tchéky Karyo) en de componist Lully samenwerken. Uiteindelijk raken de machtsverhoudingen tussen de drie protagonisten danig in de war door hun verschillende ambities. Corbiau maakt aldus de relatie tussen kunst en politiek duidelijk, en dat op zich is best interessant, ware het niet dat het je geen moer kan schelen wat er voor de rest gebeurt.

'Le Roi Danse' is een hoogdravende, maar al bij al erg kunstmatige en ietwat lege film. Onberispelijk in beeld gebracht, dat zeker, maar het raakt je koude kleren niet. Het blijft bijna twee uur prentjes kijken. Enkel de grandioze sterfscène van Molière op het podium blijft nog even rondspoken. Het wordt hoog tijd dat Corbiau andere terreinen verkent.

Christoph Foqué Helemaal (niet) akkoord? Lees de