High Heels and Low Lifes

Na 'Thelma & Louise' zijn niet veel anderen erin geslaagd een stevige vrouwenactiefilm te maken. Een nieuwe poging verschijnt nu in onze zalen: 'High Heels and Low Lifes'. De regisseur van deze Britse kruising van een komedie en een actiethriller is Mel Smith, en de meerwaardezoeker kent die man ongetwijfeld als de helft van het legendarische komische duo 'Smith and Jones'. De man regisseert al een tijdje, en kende een commercieel hoogtepunt met 'Bean', de filmversie van de sketches van Rowan Atkinson, één van de meest succesrijke Britse films.

Maar de hoofdpersonages in deze prent zijn, Shannon, een braaf Londens verpleegstertje en haar vriendin Frances, een actrice die nauwelijks aan de bak komt. Na een avondje boemelen komen ze per toeval te weten wie er achter een grote kraak zit die in een naburig bank werd gepleegd. Ze stappen meteen naar de politie, maar frivool geklede en dronken meisjes komen nu eenmaal niet erg geloofwaardig over. Shannon en Frances besluiten dan maar zelf een deel van de koek op te eisen, en gaan de daders chanteren. Dit brengt hen uiteraard vreselijk in nesten, want de misdadigers zijn niet meteen kleine jongens.

Het verhaal is nogal gemakkelijk te volgen. Door de simpele structuur en de beperkte verwikkelingen heeft men beslist een poging willen doen dit verhaal niet te onrealistisch te laten lijken. De hoofdpersonages zijn dan ook geen echte heldinnen, maar 'doodgewone' meisjes. Maar het soort verhalen waarin onschuldige mensen terecht komen in een web van misdaad, intriges en levensbedreigende situaties, is natuurlijk niet zo origineel. Dat de schuld van de daaropvolgende ellende alleen maar ligt aan de domheid en bemoeizucht van de hoofdpersonages, maakt van hen nog geen helden. Frances en Shannon worden dan ook bedreigd en achtervolgd, ontsnappen aan het nippertje aan aanslagen en ontploffingen, en raken daarbij nooit gewond. Tot zover het realiteitsgehalte van het verhaal.

De scenarist en regisseur hebben bovendien beslist leentjebuur gespeeld bij Tarantino en Guy Ritchie, want ook hier treffen we enerzijds een combinatie van humor en meedogenloos geweld en anderzijds allerlei montage- en beeldtechnieken aan die de film een ietwat gesofisticeerde look moeten geven. Maar toch is dit overnemen van stijlkenmerken beperkt gebleven, en heeft 'High Heels' stukken minder pretentie, wat je al heel wat vergevingsgezinder maakt.

De stijl gaat bovendien nooit de bovenhand nemen op het verhaal, en ook dat is fijn. De humor in het verhaal ten slotte, is redelijk beperkt en slechts zelden echt goed, maar ook hier stel je vast dat er eerder voor subtiliteit gekozen werd dan voor platvloersheid en dat men liever humor vermijdt dan flauwe pogingen te doen. Het sterkste punt van de film is dan ook de casting, want het samenspel van Minnie Driver en Mary McCormack is soms aanstekelijk en zorgt hier en daar voor wat gegniffel. De beide actrices hebben beslist enig talent voor humor. De scène waarin de dames doen alsof ze undercover-agentes zijn en Frances in haar armband spreekt alsof het een zender is, is bijvoorbeeld best geslaagd. De actrices relativeren de vaak ongeloofwaardige gebeurtenissen. Zo klagen ze bij hun vruchteloze pogingen een deur te openen met behulp van een bankkaart, dat dat bij Charlie's Angels wel altijd lukte. Zulke momenten doen de film aan sympathie winnen.

Uiteindelijk is 'High Heels and Low Lifes' dus op geen enkel vlak een mislukking, maar een hoogvlieger is het ook absoluut niet. We kunnen het dan eerder een aangenaam niemendalletje noemen, dat voor geen van de twee hoofdactrices een schandvlek op hun cv zal betekenen, maar waarmee ze ook geen goud zullen binnenrijven. Er zijn slechtere mogelijkheden om een avondje in de bioscoop te verknallen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de