The Mummy Returns

Genre: Avontuur | Duur: 2u10 | Release: 6 Juli 2001 | Land: | Regie: Stephen Sommers | Cast: Brendan Fraser, Rachel Weisz, John Hannah, Arnold Voslo

U kent ons van de K.U.T-Site: beetje total loss, maniakaal cinefiel, soms op het randje van 'prettig' gestoord, sommigen zelfs een beetje vader in wording... kortom: tolerantie troef; behalve als het om masochisme gaat. Niemand van ons dus die zich wou wagen aan 'The Mummy returns'. Het origineel (nuja, eigenlijk een remake) van Stephen Sommers uit '99 koppelde ergens nog de charmes van een ouderwetse avonturenfilm aan verbazend knappe special effects. Met enige moeite kon je het zelfs een light-versie van Indiana Jones noemen. Helaas, the sequel zucht onder een overdaad als een kudde olifanten en de volledige Big Brother-crew in een porseleinwinkel. Genoeg is teveel.



Drieduizend jaar geleden. Imhotep, volledig uitgedroogd in de woestijn, belooft zijn ziel aan Anubis als die hem laat leven. En yups, met een vingerknop toveren Anubis en -slechte- computeranimaties een oase neer.

1933. Rick O' Connell (Brendran Fraser) breekt met vrouw Evelyn (Rachel Weisz) een graf open. Terwijl Evelyn flashbacks krijgt van een vorig leven, ontdekt hun zoontje Alex de armband van Anubis. In een onbezonnen daad trekt het joch het juweel rond zijn arm. Oeps, blijkt de armband een prehistorische tijdbom te zijn: binnen zeven dagen zal Anubis' leger herrijzen en Alex sterven. Meteen het sein voor Imhotep om te reïncarneren, eerst als -hoe raadt u het- mummie, later met meer vlees rond zijn botten. Imhoteps bende ontvoert Alex - voor Rick en Evelyn het startschot om de geheimzinnige oase te zoeken.

Wat volgt: een wervelwind van achtervolgingen, creaturen die wat weg hebben van Gremlins, uiteraard talloze piramides, ontelbare schorpioenen en genoeg vreemd volk om zelfs op het festival van de fantastiche film enige argwaan te wekken.



Niet slecht, die plotline, denkt u nu. Primo: deze film is actie van begin tot einde. Op zich geen probleem, het verhaal van een James Bond kan je ook nooit navertellen. Maar 130 minuten onafgebroken achtervolgen, vechten, schieten? Op het einde zit je als een duiker op koolstofmonoxide naar lucht te happen.

Secundo: sommige computergeanimeerde wezens tref je in het beste geval in een slecht computerspel aan. In een blockbuster die het voor de helft van digitaal effectengegoochel moet hebben, een blunder van formaat. Je krijgt meteen heimwee naar de slotscène uit 'Raiders of the lost Ark' ( Noachs kist als een ijzingwekkende doos van Pandora), een film uit 1982.

Tertio: de bombastische soundtrack zou zelfs Mahler en Wagner een maagzweer bezorgen. Geen powerkwartet strijkers, geen kwintet, neen: gooi er meteen een hele symfonie tegenaan, zelfs als er -heel even- niets gebeurt.



Is er dan niets goeds aan 'The Mummy Returns'? Tja. Misschien een aanrader voor na een loodzwaar examen, wanneer zelfs Dag Allemaal een onoverkomelijke brok intellectuele inspanning lijkt. Al zouden wij liever gokken op Pearl Harbor of een Leuvense terrasfilm. Oplossing: huur Romancing The Stone en de Indiana Jonestrilogie en laaf u.