Ne faites pas de cinéma!

Na Lost in la Mancha is er nu Lost in de Ardennen! Toen de Franse monteur Oren Nataf voor het eerst op de set kwam van Marc Levie's film The Praying Mantis, dacht de arme man Ed Wood in hoogst eigen persoon bezig te zien. Nataf kwam terecht in een team dat na een week al compleet gedemotiveerd was -o.a. omdat ze de helft van de plans waren vergeten draaien-: een halfbakken technische ploeg bijeengeraapt uit Waalse locals en vooral een overmoedige en lichtelijk gestoorde regisseur die een soft-erotische + poëtische film wil maken over een vrouw die de aard heeft van een bidsprinkhaan. Nataf zag de opnames van de film geleidelijk aan een film op zichzelf worden. Of beter: een anti-film!

In de making of zien we hoe Levie blunder na blunder begaat, hoe hij voor het draaien iedereen hopeloos op post probeert te krijgen, hoe hij acteurs en assistenten telkens opnieuw moet overtuigen van het belang van weer eens een erotische achtervolgingsscène (steevast met als ontegensprekelijk argument: "Oui, mais c'est quand-même un beau paysage"), hoe hij zijn preutse hoofdactrice tevergeefs probeert te overhalen haar kleren uit te trekken voor een cruciale naaktscène, hoe hij (in regenjas en ondergoed!) een beek induikt om een buitenscène voor te bereiden terwijl de rest van de crew hem op de oever smalend de rug toekeert én hoe ze met aanstekers en pattex, jawel u leest het goed, de finale ontploffingscène in de serre in elkaar knutselen. Het lijkt wel een aflevering uit Strip-tease waarbij je soms gewoon niet meer weet of het nu om te lachen of om te huilen is.

Levie lijkt bovendien over geen enkele eigenschap te beschikken die een goeie regisseur kenmerkt. Hij wordt voortdurend tegengewerkt, bij de neus genomen en soms ook ronduit belachelijk gemaakt door zijn crewleden. Weliswaar altijd met de knipoog naar de camera, maar toch. Gelukkig is het niet al leedvermaak wat de klok slaat en krijg je als kijker, samen met Oren Nataf, op een vreemde manier ook wel sympathie voor de volharding en het onwrikbare optimisme van deze Ardense Don Quichot. Je moet het hem nageven, wie had ooit gedacht dat de Praying Mantis nog de zalen zou halen.

Anderzijds biedt de docu ook een unieke blik achter de schermen van een (scheefgelopen) productie, met alle praktische problemen, dooie momenten en onderlinge frustraties van dienst en toont ook vooral weer eens aan hoe moeilijk het is om met weinig geld (gelukkig eigen geld in dit geval) en een niet-commerciële visie een filmpje in elkaar te boksen.

Dankzij het ACID (Agence du cinéma indépendant pour sa diffusion) wordt de docu gepresenteerd in Cannes en werd Levie zelfs overhaald om mee te werken als coproducent. No hard feelings dus.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de