Ravenous

Er valt niet zo veel te zeggen bij deze film, enkel dat de tafel is gedekt. Maar, vragen wij ons af, wat schaft de pot ? Wel, het beste dat de mensheid te bieden heeft, zichzelf. En neem dit gerust letterlijk. U kunt zelfs kiezen, gefileert, gegratineerd, hutsepot, gebraden, gestoofd, of desnoods op grootmoeders wijze. Zolang het maar mensenvlees is.

Het jaar is 1847, de tijd van de Amerikaanse pioniers, de gouddelvers, de Amerikaans-Mexicaanse oorlog. Temidden van dit alles vinden we Capt. John Boyd (Guy Pearce) die door lafheid en veel geluk onder z'n eentje een vijandig fort inneemt. Hij wordt gedecoreerd, en dan vriendelijk naar een godvergeten plaatsje in California gestuurd, ergens aan de Sierra Nevada.

Het is er onmenselijk koud, en in het kleine fort waar hij is gestationeerd lijkt niemand ze allemaal op een rij te hebben. Er is een constant dronken dokter Knox (Stephen Spinella), die tegen geen enkele fles kan weigeren. Een soort soldaat-priester, Toffler (Jeremy Davies) die overigens zeer verlegen en onhandig is. De commandant Hart (Jeffrey Jones), die het leven niet echt meer ziet zitten en daarom maar z'n tijd vult met het lezen van bekende werken in de oorspronkelijke taal. Verder is er ook nog de eeuwig psychotische soldaat Reich (Neal McDonough) en de altijd gedrogeerde kok Cleaves (David Arquette), die overigens in die toestand geen echt goed eten maakt.

Het leven gaat er rustig zijn gangetje, en iedereen probeert de dagelijkse saaiheid te verdrijven met een grote variatie aan hobby's. Op een nacht redden ze een man, Colqhoun (Robert Carlyle) van de bevriezingsdood, en eenmaal op de been verrast hij hen met een ijselijk verhaal over zijn reis. Hij vertelt van een Kolonel die met hen mee was die toen de hongersnood begon te dreigen zich te goed begon te doen aan de mensen die onder hem stonden. Hij vertelt hen ook dat er nog overlevenden waren toen hij wegging. Daarom besluit de commandant om de eventuele overlevenden te gaan redden. Voor ze vertrekken waarschuwt een indiaan hen nog voor een legende van Weendigo, een kannibale mens die net door het eten van mensen hun geest en kracht absorbeerde en zo bijna niet te stoppen was. Hetgeen dus uiteindelijk een reddingsoperatie moest worden eindigt al gauw in een buffet. Verraad, moord en een hartig hapje vieren hoogtij, als de altijd hongerige Kolonel Ives ten tonele komt.

Het verhaal heeft iets klassieks, het thema valt mee, maar het wordt in de film wat overdreven uitgmolken. Men krijgt het toewerken naar een hoogtepunt maar eens dat voorbij is wordt alles voorspelbaar. Er zitten een paar goede plotwendingen in die perfect plausibel zijn, maar zo worden daarna weer niet uitgewerkt of op interessante manier gebruikt om het verhaal te versterken. De vertolkingen zijn o.k., maar als men goede acteurs neemt kan men ze ten minste meer als twee zinnen laten zeggen.

Voor de doorsnee bioscoopbezoeker een niet echt aan te raden film, tenzij hij gebrand is op iets speciaals. Voor de liefhebbers van de meer bloederige film zeker een aanrader, in het bijzonder als ze houden van een beetje zwarte humor.

Helemaal (niet) akkoord? Lees de