Get Carter

Genre: Thriller | Duur: 1u42 | 2000 | Release: 7 Augustus 2001 | Land: VS | Regie: Stephen T. Kay | Cast: Sylvester Stallone, Rachael Leigh Cook, Miranda Richardson, Alan Cumming, Michael Caine, Mickey Rourke, Rhona Mitra

Een ijzersterke thriller uit de jaren '70 in een nieuw kleedje steken is bij voorbaat al een risicovolle klus. Als je dan Michael Caine in de huidige versie vervangt door ene Sylvester Stallone, vraag je toch gewoon om moeilijkheden? Maar nochtans is de Italian Stallion niet diegene naar wie we een beschuldigende vinger uitsteken. OK, de man, die ondertussen al 55 (!) is, ziet er niet uit, en dondert door deze film als een roestige fiets, maar hij is in zijn ouwe dagen misschien wel een veel minder Slechte Acteur dan vroeger. Meer nog, sinds zijn prachtige rol in Cop Land geven we Zijne Ongearticuleerdheid keer op keer het voordeel van de twijfel. Maar het is regisseur Stephen Kay die van deze nieuwe Get Carter een knoeiboel maakte. Deze beginnende regisseur (hij maakte eerder al het onuitgebrachte The Last Time I Committed Suicide met Keanu Reeves) moet duidelijk nog veel leren. Nog héél veel.

Al met de eerste tien minuten van Get Carter toont de man immers al dat hij een compleet gebrek aan visie heeft. Hij pleegt diverse stijlbreuken, doet lachwekkende pogingen om het geheel indrukwekkend te laten overkomen, met hyperkinetisch en onnauwkeurig camerwerk, slecht in beeld gebrachte vechtpartijen en achtervolgingen en verschrikkelijke belichting (alle acteurs zien eruit als levende lijken .. wat in het geval van Mickey Rourke, die Carter's aartsvijand speelt, wel normaal is). Het veertienderangs, onsamenhangend scenario bestaat uit héél korte dialogen, enkele wel heel debiele pseudo snappy one-liners en als toppunt van miserabel schrijfwerk de scène waarin Carter en zijn nichtje (Rachael Leigh Cook) bij elkaar uithuilen. Kay levert ons dus een onzinnige en totaal overbodige film af.

Daarenboven is dit ding eigenlijk ook moreel verwerpelijk. Wraak is een eeuwenoud thema in verhalen en films, maar de manier waarop het hier aangebracht wordt is verachtelijk. Carter zoekt immers uit hoe zijn broer aan zijn einde kwam, en meent daarbij het volste recht te hebben iedereen die zijn pad kruist neer te knallen of van balkons te gooien. In een bepaalde scène tracht Michael Caine (die om compleet onbegrijpelijke reden een gastrol vertolkt) onze gespierde held er van te overtuigen dat wraak niet helpt. Voor één seconde meen je een spoortje van intelligentie in deze prutsfilm te ontwaren. Maar Stallone repliceert razendsnel: Sure it does!. Waarop de slachting kan beginnen en Get Carter, in plaats van 'een drama over familie, waarden en normen en tweede kansen' dat het volgens de distributeur wil zijn, een misselijkmakende verheerlijking van geweld en bloedvergieten wordt. Zonder humor, zonder stijl en zonder dat het ook maar iemand lijkt te kunnen schelen. En ons nog het minst van al.