A Beautiful Mind

Gehandicapte genieën. Hollywood likkebaardt ervan. Kijk maar naar Rain Man, Forrest Gump en My Left Foot. Meestal boren dergelijke films zich op de tonen van een powersymfonie naar je traanklieren. Hoe pakt dat uit met A Beautiful Mind, een film over het leven van de schizofrene wiskundeprofessor John Forbes Nash Jr. die in 1994 de Nobelprijs voor economie kreeg? Al bij al een nogal lauwe film, ware er niet de factor Russel Crowe.

1947: John Nash studeert cum laude af. Net wanneer hij begint te doceren vraagt een Amerikaanse inlichtingenofficier hem geheime Russische codes te breken die zouden verborgen zitten in tijdschriften. Pas jaren later - Nash is intussen getrouwd met één van zijn studentes - blijkt Nash schizofreen te zijn. Elektroshocks en medicatie reduceren zijn ziekte maar ook zijn denkvermogen. Terug thuis uit de inrichting verdonkeremaant hij zijn medicatie. Nash besluit zowel de legerofficier als zijn vroegere kamergenoot, pijnlijk reële hallucinaties, te negeren. Schuchter vraagt hij een plekje in de bibliotheek van zijn oude universiteit.

Regisseur Ron Howard vertelt een adequaat verhaal maar vijlt helaas al de scherpe kantjes eraf. Het eerste deel is zelfs lichtelijk slaapverwekkend. Verder volgt de film de geijkte weg richting Oscars: koorgezangen op de soundtrack, veel verouderingsmake-up en een luid beapplaudisseerde melige overwinningstoespraak. Stel vooral geen vragen bij het realiteitsgehalte van deze waargebeurde film.

Afgevijlde biografie die de geijkte weg richting Oscars volgt

De moraal van A Beautiful Mind ramt zich op olifantspoten doorheen de porseleinwinkel van de kijker: over hoe je met wat doorzettingskracht alles kan verwezenlijken. Dat je desondanks toch geboeid zit te kijken is geheel de verdienste van Russel Crowe: genie, gek, verstrooid of introvert, Crowe overtreft ruimschoots zijn prestatie uit The Insider. Zodus: Crowe verdient ruimschoots die Oscar, de film niet.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de