Emilia Pérez

Jacques Audiard stelt nooit teleur. Hoewel de cineast - intussen 72 - zich meesterlijk opstelt tussen het betere melodrama en eigengereide arthouse, zijn zijn films altijd verrassend. Ook Emilia Pérez sleept de kijker moeiteloos mee in een grandioze vertelling.

De Mexicaanse advocate Rita wordt bruut aangesteld door een drugbaron die haar nodig heeft om een nieuw leven te beginnen. Als vrouw dan nog wel. Deze Emilia zal haar vroegere bestaan achter zich laten maar weet nog niet welke plaats haar echtgenote hierin zal krijgen.

Gesneden koek misschien voor iemand als Almodóvar, hoewel Emilia Pérez absoluut geen volbloed melodrama is. Eerder een misdaadfilm met een tragische dimensie. Of een heel duistere soap. Een sociaal-realistisch drama met een hoek af? Op meesterlijk wijze weet Audiard diverse narratieve en filmische stijlen te mixen, met als resultaat een onvergelijkbare film die... ook nog eens een musical is!

Emilia Pérez laat de actie moeiteloos onderbreken door pakkende songs en sterk gechoreografeerde danspartijen, die nergens storen of haaks staan op de vertelling. Meer zelfs, sommige van deze muzikale scènes vormen de hoogtepunten van de film. De finale valt jammer genoeg tegen. De afhandeling mist emotionele spanning en lijkt niet te weten wat met het personage van Rita aan te vangen.

Hoera voor Zoe Saldaña echter dat ze eindelijk eens gecast wordt in een film van dit niveau. Ze mag haar tanden zetten in een mooie rol, hoewel Rita een wat passief kaderpersonage blijft dat niet uitgediept wordt. Emilia wordt dan weer groots gespeeld door Karla Sofía Gascón, een echte transvrouw, terwijl warempel Selena Gomez de echtgenote speelt. De drie actrices kregen in Cannes gezamenlijk de prijs voor beste actrice - samen met een vierde vertolkster die een bijrol speelt.

Audiard kleurt deugddoend buiten de lijntjes met deze passionele vertelling

Dat Emilia Pérez zich zo moeiteloos in de top 10 van 2024 plaatst, is niet alleen omdat Audiard zo vakkundig tal van heel diverse elementen samenbrengt tot een deugddoend en tragisch geheel, maar vooral omdat hij zo geweldig buiten de lijntjes kleurt en toont dat er nog cinema bestaat die geen formules volgt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de