Twisters

Jan de Bont liet het in 1996 succesvol stormen op het witte doek met Twister en men achtte de tijd rijp om die wervelwind nog eens over te doen. Dat er rond tornado's geen echt verrassende verhalen te bedenken zijn, is al snel merkbaar. Twisters is wel erg lauwe kost.

Het scenario van deze rampenfilm lijkt zelf ook uit de jaren '90 te komen. Een aantal uitgesproken personages, op het randje van het stereotiepe (er is zelfs een stijve Brit) maken jacht op stormen in een wel zeer klassiek gestructureerd verhaal vol voorspelbare wendingen.

Daarbij lijken sentiment, romantische perikelen, naïeve morele tegenstellingen, wetenschappelijke mumbo jumbo en een zekere couleur locale - met uiteraard nadrukkelijke country & western op de soundtrack - haast van groter belang dan knetterende actie. Liever hadden we wat meer volk de lucht zien in gaan dan oogrollend toe te kijken hoe de protagonisten zich manmoedig opwerpen als redders van de blijkbaar hulpeloze bewoners van boerendorpjes die al hun hele leven met tornado's te stellen hebben.

Een clichématig actiedrama dat wat hoger van de toren mocht blazen.

Dat het met die uitdieping zo fout gaat, is vooral vreemd omdat regisseur Chung doorbrak (en genomineerd werd voor Oscars) voor Minari, een doorleefd drama dat echte mensen leek op te voeren en prachtig de botsing van culturen belichtte. Dan is deze productie artistiek gezien beslist een stap achteruit.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de