Trap

We zijn er zeker van dat Shyamalan het nog in zich heeft. Ooit krijgt deze vaardige verteller en bezwerende cineast ons nog eens op het puntje van onze stoel. Maar het vergezochte en gemakzuchtige Trap is niet het soort prent dat ons in vervoering brengt zoals zijn vroegere werk dat deed.

In deze nauwelijks uitgediepte thriller volgen we brave huisvader Cooper die zijn dochter trakteert op een concert van haar idool. Een aantal vreemde voorvallen verhogen zijn waakzaamheid. Het is duidelijk dat er iets meer aan de hand is in dit stadion en iemand alles op alles zal moeten zetten om onder de radar te blijven.

Shyamalan tracht een zekere spanning op te bouwen maar elke wending komt goedkoop en vergezocht over. Langzaam aan zakt de geloofwaardigheid van deze thriller in elkaar en enkele keren moet je zelfs hardop lachten omwille van de onwaarschijnlijkheid en knulligheid van een aantal handelingen. De man die met The Sixth Sense ooit een ijzingwekkende prent afleverde, lijkt zich nu alle moeite bespaard te hebben en laat zijn film ook visueel doodbloeden. Het camerawerk is beneden alle peil.

Dat er amper iemand fatsoenlijk acteert, helpt ook al niet. Josh Hartnett heeft zich na hard werken terug in the picture geplaatst, maar mist de vaardigheden om dit personage complex en gelaagd te maken. Shyamalan voert ook zijn eigen dochter op in een cruciale rol, maar overtuigen doet ze geenszins. Voormalig kindsterretje Haley Mills (77 intussen) verwart ons met haar karikaturale vertolking,

Een gemakzuchtige en knullige thriller die alle waarschijnlijkheid tart

Hoe de vork uiteindelijk in de steek zit, kom je in de trailer al te weten, maar de plot hier verklappen zou zonde zijn, zelfs al verliest de film in de tweede helft alle aannemelijkheid en staar je verbaasd naar de mengelmoes van hilarische confrontaties en uitzinnige actie die je finaal alleen maar laten concluderen dat het Shyamalan eigenlijk allemaal niets kan schelen. Ons dan eigenlijk ook niet meer.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de