The Union

Op een dag krijgen we door AI gecreëerde cinema en het resultaat zal iets als The Union zijn: volstrekt karakterloos, clean entertainment dat niet één origineel idee bevat. Deze actieprent heeft dan ook niets te bieden dan een kleine twee uur tijdverdrijf.

Mark Walhberg en Halle Berry zijn nu ook niet bepaald de acteurs van wie we risico's verwachten. Het tweetal speelt voormalige high school lovers die elkaar in ongewone omstandigheden terug vinden. De intussen op hoog niveau functionerende Roxanne rekruteert haar ex Mike als spion. Niet dat de arbeider kaas gegeten heeft van het soort operaties dat om schieten en vechten vraagt, maar om één of andere reden is zijn simpelheid net wat ze nodig hebben. In wat volgt, zullen we geen van de twee hoofdpersonages ook maar op enige persoonlijkheid kunnen betrappen. Het zijn nietszeggende figuren die gewoon de plot mogen dienen.

Ga je al mee in deze onwaarschijnlijke opzet, dan zal je ook zonder moeite de rest van de flinterdunne plot aankunnen. In een nietszeggende, generische opeenvolging van complexloze actiescènes weet Mike zich wonderbaarlijk te redden, schietend, vechtend, achtervolgend en dat liefst over daken en terrassen of door de straten van druk bevolkte toeristische plekken. De geroutineerde componist Rupert Gregson Williams schraapte wat overschotjes muziek bij elkaar om dit stijlloze gedoe enigszins de allure van Bond of Bourne te geven. Regisseur Julian Farino draait al zo lang mee in televisieproductie dat hij op geen enkel moment een eigen artistieke keuze lijkt te maken.

Karakterloos vertier dat volkomen door AI lijkt gegenereerd te zijn

Dit is dus oerbanaal vertier waar je naar staart zonder iets te ervaren en dat je nadien in de waan laat dat je een film gezien hebt terwijl je eigenlijk een product hebt geconsumeerd.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de