Suburbicon

George Clooney kan ondanks het kritisch succes van The Ides of March en Good Night, and Good Luck geen consequent betrouwbare filmmaker genoemd worden. Net als Leatherheads en The Monuments Men slaagt Suburbicon er niet in zijn ambities waar te maken en weet deze misdaadkomedie hoogstens amusant te zijn.

Boosdoener is in dit geval duidelijk het script. Het etiket ‘Afdankertje van de Coens’ valt maar moeilijk af te weken, waardoor je hier en daar het potentieel ziet doorschemeren van de combinatie van donkere humor en laconiek bloedvergieten, terwijl je echter ook vloekt om de knullige structuur en de onevenwichtige personages. Suburbicon wil immers een sociale satire zijn, maar ook een meedogenloze misdaadthriller, een zwarte komedie en een tragisch portret van een man die zijn plannen in duigen ziet vallen.

Dat plan bestaat er voor meneertje middelmaat Gardner Lodge in zijn vrouw te laten omkomen in een door hem opgezette homejacking, zodat hij er met haar zus en het verzekeringsgeld vandoor kan. Om niet meteen verklaarbare reden voegen de makers – Clooney en compagnon Grant Heslov bewerkten zelf het script van de Coens – er ook nog een tweede verhaallijn aan toe. De confrontatie van een zwart gezin met de door behoudsgezinde blanken bewoonde en perfectie nastrevende wijk die Suburbicon vormt, lijkt echter vrijwel niets te maken te hebben met de voorvallen in het gezin. In beide wordt dan ook een heel ander soort spanning opgebouwd. De beoogde reflecties rond geweld en famlieverhoudingen, gaan daarbij meteen verloren.

Gemakzuchtig doorslagje van het betere Coenwerk dat niettemin weet te amuseren

Uiteindelijk is het wat gemakzuchtige Suburbicon wel aanvaardbaar op alle vlakken, voor wie niets nieuw verwacht en zich tevreden stelt met een doorslagje van Fargo. Suburbicon oogt aantrekkelijk, zoekt nadrukkelijk naar inventieve camerastandpunten en laat degelijke acteurs het beste halen uit karikaturale personages. Noah Jupe, die de zoon des huizes speelt, overtuigt eigenlijk het meest. Hij lijkt als enige naar waarachtigheid te zoeken in een lichtjes cartooneske film, en die aanpak lijkt te werken. Carter Burwell weet met een leuke score de beleving van de kijker te ondersteunen.

Clooney heeft als regisseur nu drie keer raak geschoten en drie keer de roos gemist. Stilaan worden onze verwachtingen teruggeschroefd.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de