Good Night, and Good Luck

Met zijn debuutfilm Confessions of a Dangerous Mind toonde George Clooney zich een vaardig cineast en een vlot verteller. Maar dat was allemaal maar om te lachen, want Clooney werkt zich als filmmaker nu pas fatsoenlijk in de kijker met Good Night, and Good Luck, een weergave van een historisch treffen tussen een journalist en een politicus.

Dit zwart-wit drama speelt zich nagenoeg volledig af in de televisiestudio's van de Amerikaanse zender CBS tijdens de jaren '50. David Strathairn, fetisjacteur van John Sayles en bekend van de betere bijrol (Dolores Claiborne, The River Wild, L.A. Confidential) zet zijn beste rol ooit neer als Edward R. Murrow, anker van het actualiteitsprogramma See it Now. Samen met zijn producer Fred Friendly (gespeeld door Clooney zelf) streeft hij naar ernstige en diepgaande verslaggeving, doorgaans gesteund door de CBS-bazen. De poppen gaan echter aan het dansen wanneer Murrow besluit de fervent op communisten jagende senator Joseph McCarthy het vuur aan de schenen te leggen. Die uitte namelijk allerlei ongefundeerde beschuldigingen en wil enkele burgerrechten uithollen, waardoor hij bovendien paranoia creëert bij de man in de straat. Murrow en zijn gedreven ploeg -jonge mensen die later zelf allemaal grote namen zouden worden in de televisiewereld- weten dat ze met vuur spelen, maar willen hun vak eer aandoen en hun verantwoordelijkheid als journalist nemen. Het is daarbij een kwestie geweten en neutraliteit tegenover elkaar af te wegen en informatie zo correct mogelijk te brengen. De reacties van de pers, het publiek, de CBS-top én McCarthy zelf zullen de afloop van de zaak bepalen.

Clooney richt de spots op een van de meest fascinerende gebeurtenissen uit de Amerikaanse televisiegeschiedenis en het resultaat is een bescheiden, krachtige en uitermate boeiende film geworden die intussen onverwacht tal van filmprijzen in de wacht wist te slepen. Clooney houdt het kort, vertelt strak en filmt sober. Hij rolt zijn camera met zichtbaar gemak door het nostalgische decor, weet complexe situaties haarscherp en pijlsnel uit te leggen en kan de passie van zijn personages levensecht overbrengen. De protagonisten zijn mannen uit een stuk, vol energie, steeds onberispelijk in hemd en das, de haren vol brillantine en continu rokend (wat toen nog cool was). Mannen uit een tijd toen journalistiek nog ernstig was en de waarheid nog blootgelegd kon worden. Voor de volledigheid wel even toevoegen dat ook één vrouw actief betrokken was bij de zaak, die overigens voor een nevenplot zorgt omdat ze stiekem gehuwd was met haar collega, wat bij CBS verboden was. De geweldige acteurs die Strathairn en Clooney omringen, zijn trouwens stuk voor stuk excellent.

Good Night and Good Luck straalt grote klasse uit en zet Clooney als cineast definitief op de kaart. Het verschil met zijn debuutfilm? Hier zit wel degelijk meer vlees aan en de essentie is veel ernstiger. Clooney voert overigens de échte McCarthy op, die via archiefbeelden zijn eigen rol herspeelt (wie anders zou het zo theatraal kunnen?). Het is een vondst die de film aan authenticiteit doet winnen en laat afwijken van de klassieke biopic. De bijdrage van Strathairn (een Oscarnominatie zit er dik in) mag trouwens niet onderschat worden. De acteur lijkt voor zijn rol van Murrow geboren te zijn.

De bekroningen die Clooney en zijn film te beurt vielen, zijn dan ook niet in de eerste plaats gericht op de kwaliteiten van de film, maar op de ernst en gemeendheid waarmee het relaas gebracht wordt. Clooney is een rasechte democraat, zoon van een nieuwslezer en politicus, en daardoor een zeer geloofwaardige verteller van dit verhaal. Bovendien zijn er de prachtige parallellen met de huidige politiek en media die de essentie van de film onderstrepen. Zo wakkert bijvoorbeeld ook Bush Jr. de angst bij zijn bevolking aan om zijn eigen populariteit te versterken. Daarnaast is de vereenvoudiging van het nieuws, waarbij verduidelijking overbodig geacht wordt en commercie een steeds grotere rol speelt in verslaggeving, iets wat we ook in eigen land kennen. Ook dat klaagt Clooney met succes aan. Gezien de geschiedenis zich steeds herhaalt, is de boodschap welgekomen.

We hebben het gevoel dat Clooney nog veel meer in zijn mars heeft; eigenlijk is de man een fenomeen. Enerzijds is hij een superster die het Hollywoodspel netjes meespeelt, anderzijds doet de man rustig maar beslist zijn alternatieve ding. Niets dan bewondering dus voor deze voormalige tv-ster, die cinema in zijn waarde herstelt door een even informatief als entertainend verhaal te brengen waar we eigenlijk nodig eens aan herinnerd moesten worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de