Spring Breakers

Spring Breakers is op zijn zachtst gezegd een vreemde film. Allereerst is er het grote contrast tussen het leeghoofdige onderwerp en de ultra-stijlvolle vorm. Daarnaast is de film totaal niet plotdriven en bij momenten absurd en grotesk. Dit is dus geen American Pie maar eerder een arthouse-benadering van een soortgelijk onderwerp, al nestelt Spring Breakers zich tegelijkertijd met zoveel gemak in een trendy videoclip-stijl dat de film zich ook daartegen lijkt te willen afzetten. Cinema 3.0?

Een echt verhaal is er amper, wat het schizofrene karakter van de film extra in de verf zet. Een groep vriendinnen pleegt een overval om te kunnen ontsnappen aan hun wat saaie leventje in een anoniem stadje, en gaat zich vervolgens te buiten tijdens de Spring Break in Florida (een week van feesten, drinken, drugs en seks). We krijgen anekdotische cinema te zien met dialogen die amper functioneel zijn; regisseur Harmony Korine (die furore maakte als scenarist van Kids en later met Gummo) bouwt zo verder op de non-narratieve cinema van Godard. Wanneer de rapper Alien zijn intrede doet gaat de film opeens een andere richting uit, om toe te werken naar een over-the-top einde.

De cinematografie staat op naam van de Belg Benoit Debie, die als geen ander kan uitpakken met prachtige beelden die je tegelijk ongemakkelijk doen voelen (zie: Irreversible, Enter The Void, Vinyan en Calvaire). Hij tovert bij momenten werkelijk (kijk naar die camerastandpunten, wazige shots en dat spelen met fluokleuren!) en slaagt erin de film te doen voelen als één lange koortsdroom. Daarnaast barst de film uit zijn voegen van de raak gekozen muziek (de soundtrack is van Cliff Martinez van Drive), en zijn ook de soundeffects erg pertinent – verschillende zinsneden en effecten worden herhaald om zo een bezwerend effect op te wekken.

Verder wordt er geen kans onbenut gelaten om het Spring Breakgegeven breed uit smeren over het canvas. We krijgen bakken naakt te zien, maar vreemd genoeg zien we van de main cast (bijna) niets verkeerd. Korine is er bovendien in geslaagd om actrices met een braaf imago aan te trekken, wat sterk contrasteert met hun gedrag in de film: Vanessa Hudgens kennen wij van High School Musical, Ashley Benson van Pretty Little Liars en Selena Gomez (ex-liefje van Justin Bieber) van Disney Channel. Het is echter de onherkenbare James Franco die de show steelt als Alien (“I got Scarface on repeat, constantly!”): een knettergek personage met tal van gezichten.

Korine raakt verschillende actuele thema’s aan, zij het op een zeer impliciete en eerder sarcastische manier: voyeurisme, het leven als performance voor de facebook-generatie, rolpatronen voor vrouwen én mannen, pornoficatie, escapisme,... Kijk Alien maar zijn levensfilosofie uit elkaar zetten: “look at my shit”, “LOOK at my shit”. En je zou het haast vergeten, maar je zit daar wel naar de toekomstige intellectuele elite van het land te kijken - universiteitsstudenten…

Op zijn best werkt de gekozen aanpak en is Spring Breakers een overweldigende beeld- en geluidsstorm, maar er zijn evengoed delen waarbij de film er maar op los kabbelt en zijn doel voorbij schiet. Spring Breakers is fascinerend en heeft kenmerken van grote cinema, dat wel, maar schiet inhoudelijk toch wat te kort. Naar alle waarschijnlijkheid is dit een hate-or-love film, maar ook wel een culthit in wording. Oordeel vooral zelf over ongetwijfeld een van de meest controversiële films van het jaar.

Simon Smessaert Helemaal (niet) akkoord? Lees de