Calvaire

We moeten een bespreking van het als een horrorprent aangekondigde Calvaire starten met een groeiend cliché: u weet voor u deze prent gaat kijken, best niets af van wat er volgt. Een dergelijke uitspraak is vaak geen goed teken, maar hier de naakte waarheid. De officiële festivalcatalogus heeft het over ?transvestie (sic), kruisigingen en andere schokkende vernederingen?. Mja, die zitten erin, maar door dat op voorhand te weten verliezen de paar griezelige scènes uit dit low-budget debuut alle kracht.

En da?s jammer, want charme heeft dit over-the-top surrealistisch schouwspel absoluut. Bij de start, waar charmezanger Marc Stevens na zijn show in een bejaardentehuis versierd wordt door een bewoonster én een verpleegster. Middenin, bij de onwaarschijnlijke ?maar ook al door de catalogus aangekondige- danssequens tussen Waalse local freaks. En op het eind, waar de vermelde folteringen (braaf in beeld gezet, overigens) dan uiteindelijk plaatsvinden.

Het trage tempo en gebrek aan verrassingen maken van Calvaire niet meer dan een kleine curiositeit. Tenslotte: de goed gespeelde ?bad guy? gaat wel heel plots van sympathiek naar psychopatisch en lijkt ook nog eens sterk op Urbanus (meer precies: op een kruising van Urbanus en Luc D?Heu). Dat helpt het gegriezel niet vooruit.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de