Shutter Island

Een nieuwe Scorsese, daarbij spelen je Olympische verwachtingen altijd een beetje xylofoon met je emoties. Uiteraard zal de regisseur voor eeuwig en altijd geassocieerd blijven met zijn eigen viersterrenklassiekers Taxi Driver en Raging Bull. En toch bleef de rasfilmer de laatste jaren niet op zijn lauweren rusten. Even belangrijk, in Gangs of New York, The Aviator en The Departed vond Scorsese in de persoon van Leonardo DiCaprio een nieuwe fetisjacteur. Ten slotte was Shutter Island gebaseerd op een roman van Dennis Lehane, van wie Mystic River en Gone Baby Gone al schitterend verfilmd werden.

Zijn al die positieve voortekenen van dien aard om op een drafje naar de bioscoop te hollen? Jammer genoeg niet. Alhoewel de lichtjes ingewikkelde synopsis dus wel het beste deed vermoeden: aan het begin van de jaren '50 onderzoekt US Marshall Daniels op een eiland met een instituut voor geesteszieke geïnterneerden de mysterieuze verdwijning van een patiënte maar stuit daar op een web van leugens en mysterie. Het laatste half uur komt er dan nog een plottwist ter grootte van een tientonner die rechtsomkeer maakt op u afgevuurd, maar die twist is al een slordige drie dozijn keer eerder gebruikt in films en bovendien voel je hem als beetje geoefend filmkijker al van mijlenver aankomen.

Bovendien weet DiCaprio deze keer maar niet het juiste acteeraccent voor zijn veel te vage personage te pakken krijgen: primeert het wraakmotief in zijn getormenteerde filmheld, of wil zijn Teddy Daniels eerder de duistere praktijken van Shutter Island tot op het bot ontleden? De legendarische Max von Sydow en Ben Kingsley mogen dan wel aan de zijlijn staan te schitteren als enigmatische psychiaters, als je niet mee bent met de hoofdacteur valt het ons zwaar een rit van tweeënhalf uur uit te zitten. Loodzwaar zelfs, want Scorsese is net ietsje teveel geslaagd in het oproepen van een Gotische sfeer: een opvallend somber kleurenpalet dus, buiten regent het voortdurend, één belangrijke sleutelscène wordt zelfs enkel verlicht door wat lucifers. Tenslotte lonkt Scorsese met het belang dat hij geeft aan de vuurtoren in deze prent ook weer ietsje teveel naar het onovertrefbare Vertigo van Alfred Hitchcock.

Nogal zwaarwichtig psychodrama, vermomd als thriller

Scorsese blijft uiteraard een rasfilmer dus echt slecht is deze prent in nog geen duizend jaar, alleen verwacht je van een groot kunstenaar die in het verleden altijd tien op tien haalde met zijn films niet meteen een prent die maar net voldoende haalt. Toch maar eens terug De Niro bellen, Marty?

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de