Mystic River

De roman Mystic River van Dennis Lehane maakte grote indruk op Clint Eastwood. De grijze Amerikaan stopte het in de handen van scenarist Brian Helgeland (L.A. Confidential maar ook Eastwoods platte Blood Work en de regie van hedendaagse Gibson-vigilante Payback) en verzamelde een sterrencast waar hij zelf geen deel van uitmaakt en kijk: ondingen als Space Cowboys of True Crime zijn heel veraf.

Het verleden dat Sean en Jimmy's leven bepaalt, heeft niet alleen vandoen met de stank van snoep. Meer nog heeft het te maken met Dave, hun kameraadje die toen ze elf waren en samen op straat speelden, door vieze oude mannen werd meegenomen. Dertig jaar later is Dave (Robbins) er nog altijd behoorlijk fragiel aan toe. Dat wordt er niet beter op met de reden waarom de drie elkaar opnieuw ontmoeten. Sean (Bacon) is politie-inspecteur geworden en onderzoekt met zijn collega (Fishburne) de moord op een tienermeisje. Dat blijkt de dochter te zijn van Jimmy (Penn), die na zijn wilde jaren met bijhorende celstraf nu een buurtwinkel runt. Jimmy wordt gek van verdriet om zijn vermoorde dochter en begint zelf een onderzoek. Dave ziet het verleden herleven.

Fans van sombere thrillers als The Pledge houden zich klaar. Deze Eastwood is even zwaar op de hand, de noodlotsidee waaiert zo mogelijk nog meer doorheen de intrige. De vele kraan- en helikoptershots over bruggen of weidse waters, ondersteund door Eastwoods eigen, af en toe te pompeus-emotionele muziek, zijn noodzakelijke rustpunten tussen de massa's emotionele dialoog door. De mannen huilen en moorden, terwijl we tot het eind wachten op de ontknoping van de moord.

Eastwood behandelt de donkere saga heel klassiek maar met maîtrise. Als Jimmy en Dave praten op een veranda, komt in hun dialoog geen schuldvraag aan bod. Maar Dave's bebloede hand komt linksonder prominent in beeld. Heeft het slachtoffer van seksueel misbruik zelf iets vandoen met de moord op de dochter van zijn jeugdvriend? De regisseur weet de vraag levend te houden en zijn acteurs tot sterke prestaties te dwingen -al staan Gay Harden en Robbins wel érg tranerig te doen. En ook de ondertussen zeventigjarige Clint doet een gooi naar de Oscars: met het einde krijgen we een stadsparade zoals bij John Ford, zij het veel minder dubbelzinnig dan de grootmeester ze vijftig jaar geleden serveerde. De trommels en trompetten bonken en schetteren terwijl we ten leste male de gezichten van de protagonisten krijgen te zien. Daarna geeft Linney nog een lange monoloog ten beste. Net iets te Amerikano-bombastisch, maar veel raker en meer gedialogeerd dan tachtig procent van het Hollywood-gedoe. Plus, je blijft je afvragen hoe de moord(-en) in elkaar zit(-ten). Hoewel de ontknoping kan frustreren, is hij veel realistischer dan hij eerst lijkt.

Sombere thriller vol verdriet en bloed, aangevoerd door een topcast

"I know in my soul i contributed to your death, but I don't know how" hoor je Jimmy per voice-over denken, terwijl hij met zwarte tattoo op de rug bij regenweer voor een venster staat. Jimmy noch zijn vrouw wist evenmin van hun dochter dat ze stapelverliefd was. Sean weet niet of het zijn weggelopen vrouw is die hem af en toe zonder iets te zeggen opbelt. En Dave's vrouw ontdekt dat de Dave die er ooit was, met zijn jongensverkrachting is gestorven. We bevinden ons diep in kleinsteeds Amerika, waar wraak en familie de belangrijkste waarden zijn. De momenten van hoop zijn heel traditioneel: Linney pinkt tranen weg bij de eerste communie van haar en Jimmy's jongste dochter. Bijna ergerden we ons aan dit exemplarisch secondenstaaltje traditionalisme, maar toen hadden we Verder dan de maan nog niet gezien.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de