The Aviator

Scorsese is een grote naam; naar wiens films steevast wordt uitgekeken. De tandem DiCaprio-Scorsese zet na Gangs of New York onverminderd zijn koers voort. En het werkt!

The Aviator is een reusachtige, episch opgevatte biopic over Howard Hughes, bekend regisseur en producer van onder andere de films Hell's Angels en The Outlaw, maar vooral van Scarface (die kruisen!). Verder was Hughes ook een vooruitstrevend vliegenier, vliegtuigenbouwer en stichter van zijn eigen luchtvaartmaatschappij TWA. Societygewijs stond hij bekend als bijstaander van Katharine Hepburn, Ava Gardner en andere verleidelijke Hollywooddames van net voor en even na de oorlogsjaren. Hij leed daarenboven aan smetvrees, wat onder meer in obsessief handenwassen resulteerde - ziehier de Freudiaanse link: zijn moeder vertelde hem allerlei gruwelverhalen over ziektes tijdens het baden.

The Aviator is een schitterende prent geworden: de fotografie is om je op blind te staren zo mooi, de acteerprestaties zijn nagenoeg allemaal exquis en hemelse, door Howard Shore neergepende klanken strelen het oor. Het scenario houdt het tempo langzaam, zonder verveling te laten toeslaan en laat genoeg opening om alle regionen van de menselijke gevoelens te bespelen - zij het dan maar cliché..

Leonardo DiCaprio overtuigt aanvankelijk als Hughes: als speels en fanatiek producent probeert hij Hell's Angels te vervolmaken; onbevangen vraagt hij MGM-baas Louis B. Mayer twee extra (lees: onnodige) camera's en hij is vaste klant in Cocoanut Grove, een typisch Roaring Twenties-café met dames die op trapezes slingeren. Vanaf het moment dat hij de playboy moet uithangen (dus zelfs tot ná zijn verhouding met Hepburn) gaat het wel mis. Zolang ie met vliegtuigjes mag spelen is het nog aandoenlijk, maar zodra hij een waardige man en niet het groot kind moet zijn, schiet DiCaprio's babyface toch wel tekort. Cate Blanchett steelt de show als Katherine Hepburn, wat een gelijkenis!

Meeslepende biopic die echter nogal drammerig het standpunt van de protagonist belicht

In de grote finale van de film wordt Hughes door een onderzoekscommissie ondervraagd over enkele duistere financiële handelingen, belastingsontduiking en nietnagekomen leveringen aan de staat. Het is hier dat het toontje drammerig wordt: de corrupte senator Brewster hoopt Hughes de grond in te boren en zo zijn persoonlijke vriend en Hughes' zakelijke vijand Juan Trippe een monopoliepositie te geven in transatlantische vluchten. De belichaamde liberale geest van Hughes staat op uit de verdoemde krochten van zijn kantoorgebouw (hij overkomt zelfs kort zijn smetvrees) om de frauduleuze senator met zijn degoutant smakkend praten en zijn beschamend nietsontziende handelsgeest de grond in te boren. Zijn retoriek wordt terug ongemeen scherp en hij straalt zoveel zelfvertrouwen uit, dat hij zelfs de grote massa, noch een leger bacteriën uit de weg gaat om zijn doel te bereiken: op Europa te mogen vliegen. De uiteindelijke mix tussen beelden van de Commissievergaderingen en de Maiden Voyage van zijn 'Spruce Goose' (een vliegtuig dat vanuit zee opstijgt- het grootste tot dan toe) wekken braakneigingen op: het is gewoon té evident hoe hij letterlijk alle verwachtingen en aantijgingen overstijgt. Americans will be Americans. Niet dat er iets tegen vrij liberalisme is, maar hoe het hier wordt aangebracht, mocht wel iets subtieler.

Maar alles bij elkaar een vormelijk haast feilloze prent, special effects incluis. De kleurenpracht raakt, door zijn gelaagdheid, zijn zin voor detail en misvormingen (blauw gras !). Rest ons enkel nog het gruwelbeeld van Leo met baard.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de