Old

Nog meer dan bij elke andere cineast is het bij M. Night Shyamalan nooit de vraag of zijn nieuwe film goed of slecht zal zijn, maar wel of je hem goed of slecht zal vinden. Slaat dat ergens op? De wat eigengereide regisseur heeft slechts enkele films gemaakt waarover men het grotendeels eens is dat ze sterk gemaakt zijn - The Sixth Sense, Unbreakable - maar de meeste van zijn producties worden even bejubeld als verguisd. Wij blijven The Village gigantisch onderschat noemen, vonden Lady in the Water iets heel magisch hebben en vonden Signs geweldig creepy, maar Shyamalans werk van de laatste 15 jaar kon ons minder bekoren, al bleven ook in Split en Glass zijn visuele en narratieve vaardigheden doorschemeren. Jammer genoeg weet ook Old ons niet terug voor hem te winnen.

In deze comicverfilming belandt een groep toeristen op een verlaten strand waar ze al snel niet meer weg blijken te raken. Sowieso was er binnen de gezinnen al enige spannig voelbaar, er is absoluut geen sprake meer van enig vakantiegevoel wanneer een lijk opduikt. Tot hun ontsteltenis ervaren de vakantiegangers vervolgens dat de tijd op dit strand sneller gaat. Plots groeien de kinderen uit hun badkledij en ontwikkelen fysieke aandoeningen zich razendsnel.

Dit angstaanjagende gegeven plaatst Shyamalan tegenover een idyllisch decor. Zijn reclamespot-estethiek zorgt voor kleurige, zonnige beelden waarbinnen de onbevattelijke vaststelling nog bevreemdender werkt. Hij laat de rotsmassa om het strand dreigend zijn werk doen - Picnic at Hanging Rock was een inspiratiebron - en kiest voor desoriënterende, heerlijk onconventionele camerastandpunten. Deze man heeft het vak nog steeds in de vingers.

Maar het loopt fout bij het scenario. De heerlijk ecclectische cast komt niet tot enige uitdieping - je kan hen zelfs amper personages noemen - en put zich uit in krampachtige dialogen die vooral de kijker uitleg moeten verschaffen. Hun reacties op het onverklaarbare gegeven zijn onwerkelijk en ongeloofwaardig en de dynamiek binnen de groep voelt geforceerd en onsamenhangend aan. Vooral hoofdacteurs Bernal en Krieps missen naturel - mogelijk door hun anderstalige afkomst.

Daarnaast lijkt Shyamalan ook zijn vat op de spanning te verliezen. Het mysterie is groot, maar dit leidt niet vanzelfsprekend tot nagelbijten. Met veel goodwill gaat de kijker op in de irreële toestand maar onder dat oppervlakkige laagje sfeerschepping zit net iets te veel hysterie en te weinig waanzin. Jammer genoeg laat hij zijn volwassen personages ook amper ouder worden, wat het horrorgehalte onderdrukt. Het publiek blijft er wat onbewogen bij.

Te weinig spanning en samenhang ondergraven het horrorgehalte van het creepy gegeven.

Shyamalan lijkt dit relaas op te vatten als een metafoor voor hoe we als mens ridicule pogingen ondernemen om het ouder worden en de dood tegen te gaan. Had Old een metafysische laag aangeboord en de bodyhorror die vaag aanwezig is echt in de verf werd gezet, dan had deze film wellicht een stuk minder publieksvriendelijk geweest maar wel van veel meer durf getuigd. Shyamalan wil nog altijd liever Spielberg en Cameron zijn dan Cronenberg of Kubrick. Nu valt hij eens te meer tussen twee stoelen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de