Bleeder

Nicolas Winding Refn is al sinds zijn internationale doorbraak met Drive een cineast met een eigen, uitgesproken stijl. In soms bevreemdende films als Bronson, Drive, Only God Forgives en The Neon Demon treffen we personages aan die in een vorm van meedogenloze onvermijdelijkheid belanden en waarbij het effect van het noodlottige narratief versterkt wordt door de overdachte visuele en auditieve ingrepen: Refn laat licht en donker, stilte en geluid, muziek en soundscapes op minstens overdonderende, soms hypnotiserende manier contrasteren en dat leidt tot compromisloze cinema.

De Deense filmmaker heeft daarbij uiteraard een groeiproces doorgemaakt, al valt van bij zijn debuut een zekere tegendraadsheid op. Zowel Pusher (1996) als deze Bleeder (1999) zijn eerder jongensachtige, speelse films die duidelijk een product van de jaren '90 zijn maar tegelijk iets vernieuwend uitstralen, zeker in de Europese cinema.

Bleeder mixt laconieke Scandinavische humor, naar het nihilstische neigende personages, onuitgesproken maar kolkende duistere emoties en brutale gewelddadige interventies en is aldus duidelijk een film van zijn tijd. Trainspotting, True Romance, Dazed and Confused en Clerks zijn maar enkele van de films die Refn ongetwijfeld geïnspireerd hebben, al kent hij ook zijn klassiekers en herken je in de perikelen van een groepje jonge protagonisten ook wel de dynamiek uit Mean Streets. Hoewel Bleeder lang geen onverdienstelijke film is die ook decennia later overeind blijft, lijkt het vooral een tegemoetkoming aan een destijds heersend genre.

Bleeder draait om twee vrienden. Lenny werkt in een videotheek en hoopt het meisje van de snackbar mee uit te kunnen nemen. Maar kan hij ooit over iets anders praten dan film? Zijn vriend Leo is dan weer een driftkikker die de zwangerschap van zijn vriendin niet bepaald op gejuich onthaalt, maar de toorn van zijn protectionistische schoonbroer over zich geen krijgt wanneer hij zijn geduld verliest. We zien deze figuren rondhangen en plannen maken, maar ook zoeken en twijfelen. Typische jaren '90-filmjongeren die strijden tegen maatschappelijke verwachtingen en het dertig worden trachten uit te stellen.

Interessante tweede prent van Refn, hoewel er nog geen sprake was van een uitgesproken stijl.

De jonge Mads Mikkelsen speelt als Lenny zijn droevige kop perfect uit. Zijn monoloog - een beschrijving van hoe de films in de videostore ingedeeld staan - is het herbeluisteren waard. Met Kim Bodnia - die we nu vooral kennen uit The Bridge en Killing Eve - heeft Refn het geluk gehad een acteur ter beschikking te hebben die zowel zijn teddybeergehalte als zijn non-verbale dreiging tegelijk weet te etaleren.

Refn laat de camera voortdurend om zijn personages heen draaien en opteert voor creatieve invalshoeken die compenseren dat er weinig geld was voor spectaculairdere composities. Daardoor blijft een wel een zekere naturel overeind - de film lijkt zich gewoon verderop in je straat af te spelen - en krijg je een geloofwaardige context voor het voortdurend onder sluimerende spanning staande relaas dat onvermijdelijk naar een gewelddadige afloop leidt. Geen topcinema maar Refn hoeft zich nergens voor te schamen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de