Julie Zwijgt

De tiener Julie heeft schijnbaar niets te zeggen over een specifieke situatie die zich in haar tennisclub heeft afgespeeld. Terwijl rondom haar bezorgdheid, roddels en medeleven groeien, zien we haar schijnbaar afstandelijk blijven.

De eerste langspeler van Leonardo Van Dijl toont ons in de eerste plaats een filmmaker die visueel-technisch excelleert. Het psychologische drama Julie Zwijgt werkt op veel momenten door de bewegingloze camera, de sterke beeldcomposities en de overdachte belichting, waardoor elke scène aan intensiteit wint. Nicolas Karakatsanis weet wat hij doet en doet dat met verve. De sfeerbepalende soundtrack van Caroline Shaw (Fleishman is in Trouble) verhoogt deze kwaliteiten nog.

In de uitwerking van de zeer subtiele, zelfs vage plot weet deze Belgische oscarinzending echter minder te overtuigen. Julie zwijgt, Julie heeft niets te zeggen, Julie houdt haar mond: de ene na de andere scène begint zich als een doorslagje van de voorgaande te manifesteren waarbij we in dat gesloten hoofdpersonage eigenlijk niets zien gebeuren terwijl ze haar wel zeer alledaagse leven leidt waarin kleurloze mensen zich van banale dialogen bedienen. Dat de feiten op de achtergrond nergens worden toegelicht, helpt de kijker ook al niet om zich in te beelden wat er in Julie's gedachten gaande is.

Een half uur lang kan je dat bezwerend en meeslepend noemen. Tot het gebrek aan enige gebeurtenissen - zij het nu innerlijk of uiterlijk - Julie Zwijgt in eentonigheid laat vervallen, die zelfs tegen de nergens verrassende finale enige holheid lijkt te moeten maskeren. Mogen we dit finaal echt te mager noemen om een film aan op te hangen?

Tessa Van den Broeck speelt Julie geloofwaardig, al vraagt het scenario maar hier en daar echt acteerwerk. Ruth Becquart en Koen De Bouw mompelen op de achtergrond enkele zinnen als ouders maar komen er verder niet aan te pas. Dat hoeft geen kritiek te zijn - de focus op Julie is binnen dit genre verdedigbaar en slim - maar beledig dit soort acteurs dan niet door hen eigenlijk niets te doen te geven.

Een mooi vormgegeven maar niet helemaal voelbaar psychologisch drama

Julie Zwijgt kan je makkelijk klasseren als delicaat, subtiel opgebouwd drama dat tracht weer te geven hoe iemand iets treffend voor zichzelf wil houden. Onder meer de broers Dardenne en Florian Zeller, de oscargenomineerde regisseur van The Father, late deze Vlaamse prent aan prestige winnen door zich er als producent achter te scharen. Noemt iemand dit anderzijds een lege doos, dan zal die in die bewering ook wel medestaanders vinden. Wij zitten er ergens tussenin.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de