Unmade Beds

In Unmade Beds volgen we vier personen in de Londense smeltkroes: Axl, een Spaans-Britse jongen; Vera, een Française; Mike, een Brit die niets liever wil dan parachutespringen en een naamloze jongen zonder achtergrond. De multiculturele mengeling komt samen in een pakhuis waar ze allen al dan niet wonen en in een kroeg waar jonge, nieuwe underground groepjes hun ding doen. Ze worstelen allemaal met hun verleden, met de liefde en met het leven. De jonge Axl zoekt zijn vader en probeert een eigen bed te vinden. Vera moet een relatiebreuk verwerken en zoekt toenadering tot een jongen van wie ze naam noch toenaam kent. Mike probeert angsten te overwinnen.

De film begint sterk en komt met heel wat leuke ideeën op de proppen. De soundtrack is hip, aanstekelijk en upbeat. Dos Santos' tweede langspeler zoekt het midden tussen urbane coming of age en off beat-genre, maar blijft vooral zitten met een rist eindeloze ideeën die zelden uitgewerkt zijn.De mix van muziek, verhaal en genre-oefeningen zit soms zeer strak, maar hij loopt soms wat verloren in een oeverloos complexe mozaïekstructuur. Het ritme lijdt hieronder. Sommige delen zijn zeer sterk (denk aan het feestje met de maskers), maar andere vallen door de mand door hun gebrek aan visie (de beddenhistorie van Axl). Het zoeken naar thematiek, zoals bijvoorbeeld Axl's speurtocht naar zijn seksualiteit, is vergezocht en storend. Vera's toenaderingen tot de X-ray man straalt positivisme en kracht uit, maar zucht onder een te gejaagde vertelstijl.

De muziek en de acteerprestaties van Huisman (Zwartboek) en François (L'enfant en La tourneuse des pages) steken er met kop en schouders bovenuit, maar het te verstoorde ritme en te immature prestatie van Tielve in de rol van Axl hangen de keel uit. Het ietwat te gezochte vrolijke einde helpen de zaak niet vooruit.

Unmade Beds barst van de goede bedoelingen en muziek, maar dat is niet altijd genoeg.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de