La tourneuse des pages

De tienjarige, frêle Mélanie heeft pianotalent. Eindelijk komt haar auditie voor een conservatoriumopleiding eraan. Haar heldin, de beroemde soliste Ariane Fouchecourt, maakt deel uit van de jury. Maar als die diva midden Mélanies glansprestatie plots een fan binnenlaat om een handtekening uit te delen, slaat het kind tilt. Ze bakt er niks meer van en mist zo de kans van haar jonge leven. Terug thuis zwiert ze haar plaasteren beeldje van Beethoven en haar metronoom de kast in. De droom is dood.

Tien jaar later raakt Mélanie aan een stage in een prestigieus advocatenkantoor in Parijs. Ze wint het vertrouwen van de baas, die haar vraagt om tijdens de vakantie gouvernante van zijn zoon te worden. Zo raakt Mélanie waar ze wou zijn: in de poepsjieke villa waar die baas en zoon samenwonen met hun vrouw en moeder: Ariane Fouchecourt.

Denis Dercourts derde film in het milieu van klassieke muzikanten werd in 2006 geselecteerd voor het festival van Cannes in de sectie Un Certain Regard. Op zich niks speciaals, maar wel voor Déborah François. De Belgische actrice liep er in 2005 al in de kijker, toen de film waarin ze haar debuut maakte, L'Enfant van de broers Dardenne, de Gouden Palm won. Het jaar daarna met haar tweede film opnieuw geselecteerd worden voor het belangrijkste filmfestival ter wereld, dat is niet elke actrice gegeven. Dubbel leuk, want François zet niet alleen een radicaal verschillende rol neer, bovendien doet ze dat opnieuw opmerkelijk intens.

Mélanie is een slagersdochter, waardoor je deze psychologische thriller dadelijk aan Chabrol en diens Le Boucher gaat linken. Toch zweert Dercourt bij hoog en laag dat de startbeelden, waarin Mélanies pianospel mooi wordt versmolten met de hompen vlees houwende handen van haar vader, niet bewust verwijzen naar de grootmeester. Terecht misschien, want hier is nauwelijks plaats voor de klassenkritiek uit La Cérémonie of de conclusion inévitable uit Merci pour le Chocolat. Maar precies omdat niet bij voorbaat duidelijk is op welk drama de twee vrouwen afstevenen, blijft het ook spannend.

Niet dat te veel nadenken over het coulante maar eigenlijk steriele en ultiem ongeloofwaardige scenario uw kijkervaring veel goed zal doen. La Tourneuse de Pages is verrassend noch explosief. Toch bevat dit strak geritmeerde en rijkelijk in beeld gebrachte schouwspel geen shot teveel. Door het sterke acteerwerk wordt zelfs een portie verstoppertje opwindend. Net zoals de uitstekend gekozen muziek van Bach, Schubert en Shostakovich (Decourt heeft een verleden als solist en doceert aan het conservatorium van Straatsburg) is dit klassiek voer, dat erg fris en vief wordt gebracht.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de