L'enfant

De twintigjarige Bruno is een straatboefje. Samen met enkele schoolkinderen pleegt hij diefstallen om daarna het gestolen spul te verkopen. Hij hokt samen met zijn vriendin, de achttienjarige Sonia, van wiens kindergeld ze leven. Sonia is net bevallen en heeft hun kind Jimmy genoemd. Bruno wil aanvankelijk niet van de baby weten, maar dan beseft hij dat er munt uit de pasgeborene valt te slaan.

Laten we maar al direct met de deur in het huis vallen: L'enfant is na La Promesse, Rosetta en Le fils de vierde voltreffer van Jean-Pierre en Luc Dardenne. Toen ze voor de tweede keer de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes in ontvangst mochten nemen, schreven ze filmgeschiedenis en zetten ze ons onnozel landje voorgoed op de cinemakaart. Het is dan ook moeilijk om kritisch te zijn over hun nieuwste prent , maar goed: soms kan het niet anders.

Al van bij de beginbeelden valt het op dat L'enfant een andere film is geworden dan Rosetta en Le fils. Het camerawerk is iet of wat afstandelijker waardoor er een reeks verschuivingen ontstaan als je de prent vergelijkt met het voorgaande werk van de Waalse broers. Le fils was door zijn doorgedreven 'over the shoulder'-standpunt een quasi perfecte 'meekijken met'-oefening, terwijl de afstand tussen camera en gefilmd object in L'enfant resulteert in een 'kijken naar'-ervaring.

De gevolgen van deze stilistische keuze zijn tweeërlei. Enerzijds zorgt de grotere ruimtelijkheid ervoor dat de kijker meer plaats krijgt om te ademen waardoor het kijkplezier vergroot wordt. Anderzijds krijg je voor de eerste bij maal bij een film van de Dardennes het gevoel dat je naar een constructie zit te kijken. Jérémie Renier, die met zijn hoedje trouwens op een marginale versie van Belmondo's personage in A Bout de Souffle lijkt, kwijt zich feilloos van zijn taak en ook nieuwkomer Déborah François levert puik werk af, maar Dardenne-favoriet Olivier Gourmet zie je voor het eerst echt acteren.

De voorgaande bedenkingen hebben natuurlijk allemaal te maken met persoonlijke smaak. Ondergetekende vond de psychologische nachtmerrie die Le fils was buitengewone cinema, terwijl anderen zich compleet buitengesloten voelden. Het thrillerelement van L'enfant zal door velen gesmaakt worden - een transactiescène is inderdaad ongelooflijk straf - en wie had ooit kunnen denken dat de tragische levensvisie van de gebroeders Dardenne ooit plaats zou maken voor een hoopvolle? Het siert het duo dat ze niet ter plekke blijven trappelen: grote cinema is immers cinema die op zoek is.

Steven Tuffin Helemaal (niet) akkoord? Lees de