Troubled Water

Genre: Drama | Duur: 1u55 | 2009 | Release: 23 December 2009 | Land: Noorwegen | Regie: Erik Poppe | Cast: Pål Sverre Hagen, Ellen Dorrit Petersen, Trine Dyrholm, Trond Espen Seim

De Noorse cineast Erik Poppe charmeerde ons enkele jaren geleden met het gelaagde Hawaii, Oslo, dat wereldwijd heel wat applaus oogstte. Voor de opvolger, Troubled Water, hanteert hij een heel andere vertelstructuur dan de soms wat geforceerde en stilaan ook voorbijgestreefde multi-narratieve stijl uit zijn vorige film. Het maakt dat dit een rijpere en stabielere film is dan zijn voorganger, volkomen terecht opgenomen in de officiële competitie van het Gentse filmfestival.

Dit drama valt uiteen in twee delen. In de eerste helft van de film staat Jan centraal, die zijn leven weer vorm tracht te geven na geboet te hebben voor iemands dood. Daarna volgt het relaas van Agnes, getraumatiseerd door een drama in haar leven enkele jaren eerder. De band tussen de twee protagonisten wordt al snel duidelijk, maar de regisseur vraagt toch geduld van zijn kijker én de bereidheid van standpunt te veranderen: eerst wordt ons het verhaal vanuit het standpunt van Jan gebracht, daarna zien we dezelfde feiten zoals Agnes ze beleeft. Nuancering dringt zich op.

Het zijn enerzijds klassieke thema's: schuld, rouw, boetedoening, vergiffenis. Poppe serveert ze de kijker met enige tederheid, maar zonder de hardheid van de realiteit te ontwijken. Dat zijn personages lijden, is overduidelijk en beslist ook aannemelijk. Jan's lijdensweg doet het publiek meeleven, tot je weet wat hij gedaan heeft. Hoe vergeeflijk is zijn daad en wanneer is een mens genoeg gestraft? Het ijzersterke Boy A wierp eerder dit jaar dezelfde vragen op. Met Agnes, wier pijn veel dieper gaat en onvoorstelbaar is voor wie het niet zelf meemaakte, is het echter moeilijker meeleven: haar daden zijn binnen de context aannemelijk maar de kijker kan de waanzin ervan enkel veronderstellen.

Poppe filmt deze tragedie met grote klasse. De soundtrack, bestaande uit Jans orgelmuziek en John Söderqvists score die wat aan Clint Mansells werk voor The Fountain doet denken, voert de kijker mee de tragiek van het verhaal binnen. De sterke acteurs, met sprekende gezichtsuitdrukkingen, hebben weinig nodig. Het sobere versterkt het sombere. Uiteindelijk worden alle emoties nog versterkt in een even spannende als hartverscheurende catharsis. Lichtjes murw geslagen, laat Poppe zijn kijker uiteindelijk los.