Hawaii, Oslo

In dit boeiende Noorse drama volgen we een tiental personages in met elkaar verweven verhaallijnen die allen draaien om lotsbestemming en verloren liefde. Ondanks die intussen veel voorkomende vertelstructuur, weet cineast Erik Poppe er toch een behoorlijk fris en origineel filmpje van te maken. Bewonderenswaardig is vooral hoe hij met de verwachtingen van de kijker speelt: de film vangt immers aan met een droom, die zowel het begin als het einde van een hele reeks gebeurtenissen vormt. Zo denkt de kijker te weten waar de steeds complexer wordende plot op afstevent. Alleen weet het scenario ons wat dat betreft enkele keren te verrassen.

Centraal staat Leon, een jongen die in een instelling zit omdat hij een beetje verward is. Wanneer zijn 25e verjaardag aanbreekt, hoopt hij Asa terug te zien, zijn vriendinnetje van 10 jaar eerder. Leon?s broer Trygve mag voor de gelegenheid zijn gevangeniscel even verlaten. Leon?s begeleider Vidar heeft er allemaal geen goed oog in. Af en toe lijkt die laatste immers dingen aan te voelen die nog moeten gebeuren. Zo voorspelt hij de kersverse ouders Milla en Frode dat hun zoon niet lang te leven heeft. Het koppel gaat wanhopig op zoek naar het geld voor een operatie. Dan zijn er de broertjes Mikkel en Magne, wiens vader overleden is. En tenslotte is er ambulancier Viggo, die een band wil opbouwen met een vrouw die hij al voor de tweede keer van zelfmoord heeft gered.

Ergens lijkt Magnolia niet ver weg te zijn, maar tegelijk is dit ook een zeer subtiele, strakke Scandinavische film die op een heel andere manier weet te beklijven. De verhalen zijn niet groots, maar wel origineel, en ze worden zeer vaardig gebundeld zonder dat de samenhang verdwijnt. Door Vidar als een soort engelbewaarder te laten functioneren, krijgt Hawaii, Oslo op het einde ook nog een metafysisch accent. De cineast wil immers wel wat dingen kwijt over onmacht, keuzes maken en kruispunten in het leven. Niet toevallig speelt het slot zich af op een kruispunt.

Jammer dat de film te lang duurt, want wat meer compactheid had de kracht van de film zeker groter gemaakt. Maar Hawaii, Oslo mag zeker gezien en onthouden worden.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de