Transylvania

Tony Gatlif wordt een dagje ouder en dat merk je aan Transylvania. Zijn laatste worp is een pak weemoediger dan zijn vorige prent Exils, de personages dansen zich niet meer door het leven en het Roemeense vasteland is van het oord van bonte kleuren en levensliederen verworden tot een grauw niemandsland.

Transylvania is een vrij sereen werkstuk geworden, al focust Gatlif nog steeds op oude stokpaardjes (reizende zigeuners, zwervers en andere thuislozen), registreert hij hun gang opnieuw met een passioneel gevoel voor muziek en ritme en laat hij wederom het traditionele liefdesdrama ontpoppen tot een subtiele road-movie. Zingarina reist naar Transylvania alwaar ze hopeloos op zoek gaat naar een verloren geliefde, het enige licht in haar donkere bestaan.

De man in kwestie, een vrijbuiter die gelooft in het liederlijke leven, stoot haar af en Zingarina stort in. Ze ontwricht zich van al wat haar nog rest en ze trekt de vrije natuur in. Op zoek naar avontuur, weemoed, passie en muziek. Haar zoektocht brengt haar in de handen van Tchangalo, een Einzelgänger wiens leven net als dat van Zingarina op een dood spoor terecht gekomen is. Onder het motto dat ze niets te verliezen hebben scheept het tweetal in voor een soulsearching-missie langsheen het desolate niemandsland. In wezen is er dus niets nieuws onder de zon, maar de puurheid van deze prent is deze keer vooral te danken aan de twee hoofdacteurs.

Asia Argento, die zonder schroom pendelt tussen bombastische Hollywoodcinema (XXX, Marie-Antoinette) en Europese auteurscinema en Birol Ünel (Gegen Die Wand) stralen als triest bohémien koppel een unieke chemie uit. Gatlif castte Ünel met dezelfde reden waarom Martine Doyen de Vlaamse chansonnier Arno de hoofdrol gaf in Komma: een doorgroefde kop is oneindig veel interessanter dan een gepolijst hertengezichtje.

Gatlif bezingt het drieste lot van de protagonisten als een dobberzware catharsis.

Gatlif bezingt het drieste lot van de twee protagonisten als een dobberzware catharsis, maar kruidt hun tocht met interessante ontmoetingen en ludieke intermezzo's. Zo smolten wij voor een kussengevecht op het midden van een autoweg, terwijl een horde schapen het tweetal tegemoet loopt. Transylvania is een film over liefde, poëzie, ritme, leven en kruiswegen. Vintage Gatlif dus en het is een helaas dat de zestigjarige Argentijn een zoveelste variatie brengt op een welbeproefd concept.

We hebben Transylvania al eerder en beter gezien, vermomd als Gatlifs Exils of een prent van Emir Kusturica.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de