Gegen die Wand

Windkracht tien. Olifanten in een luciferdoosje. Een storm in een bruistablet. Yep, Gegen die Wand bracht de nodige commotie teweeg als de Gouden Beer van Berlijn. Hoofdrolspeelster Sibel Kekilli houdt er immers een verleden als porno-actrice op na. De Duitse pers schreeuwde moord en brand, vooral toen de prent met de prijs van de Internationale Filmkritiek ging lopen. Is al die heisa niet overdreven? Kan juffrouw Kekilli nu wel of niet acteren? En vooral: is Gegen die Wand een goede film?

Na een zelfmoordpoging belandt Cahit, een veertigjarige man, in een psychiatrische afdeling. Daar botst hij tegen de jonge en mooie Sibel, net als hij van Turks-Duitse afkomst. In tegenstelling tot Cahit wil Sibel ten volle van het leven proeven. De jonge vrouw ondervindt echter teveel restricties van haar conservatieve familie. Net daarom vraagt ze Cahit ten huwelijk, niet uit liefde, wel als alibi om het ouderlijk huis te ontvluchten. Cahit stemt morrend toe.

Eens getrouwd stort Sibel zich voluit in het uitgaansleven. Ze vrijt met verschillende mannen. Cahit, opnieuw ten prooi aan drank en drugs, ziet het stilzwijgend aan tot... Sibel langzaam verliefd raakt op haar man. Net wanneer het paar gelukkig met elkaar begint te worden, slaat Cahit een ex-liefje van Sibel dood. Cahit in de gevangenis. Sibel vlucht naar Istanbul. Zullen de twee gedoemden elkaar ooit terug zien? Of gaan ze verder met hun leven?

Gegen die Wand is een behoorlijk sterke film geworden. Regisseur Fatih Akin kneedde de pitch - kan je vechten tegen het noodlot - om tot een rauwe, verschroeiende, expressionistische prent die uit elke porie een lust for life uitademt. Een stevige soundtrack met een uitgekiende mengeling van oude new wave en traditionele Turkse muziek stuwt het verhaal, als een steentje in een machtige draaikolk, op gedreven snelheid richting einde. Het beste aan Gegen die Wand is echter haar cast. Birol Ünel is perfect gecast als de uitgebluste Cahit. Sibel Kekilli zet een glansprestatie neer.

Een rauwe, verschroeiende, expressionistische film

Geen minpunten dus? Toch wel. Akin goochelt met de vertelde tijd in zijn verhaal. Zo is er, zonder noemenswaardige indicatie, plots zes maanden verstreken tussen twee scènes. Op het einde springt hij zo over zes jaar. Soit. Gegen die Wand is een verschroeiend authentieke, honderd procent pure film voor iedereen die gelooft in liefde als een bodemloos vat.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de