Tokyo Sonata

Tokyo Sonata portretteert een doorsnee familie in het hedendaagse Tokyo. In een modern Japans interieur dweilt een vrouw de vloer nadat die als gevolg van regenslag door het open schuifraam nat werd. Het staat symbool voor het ongeluk dat het gezin zal overkomen. Het echte verhaal begint op kantoor op het moment dat het familiehoofd Ryuhei onverwacht zijn job verliest. Met zijn carrière in twee zakken gepropt en zijn laptop keert hij huiswaarts. Even later zal de man via het schuifraam binnensluipen.

Kiyoshi Kurosawa, een cineast die zijn faam verdiende met horrorfilms en thrillers (Doppelgänger, Loft en Retribution), gooit het ditmaal over een compleet andere boeg. Hoewel hij ook in Tokyo Sonata een donkere thematiek brengt: leugens en een gebrek aan communicatie zijn vergroeid met het gezinsleven. Uit schaamte verzwijgt Ryuhei Sasaki thuis dat hij niet langer deel uitmaakt van de loontrekkende samenleving. Al snel blijkt dat hij lang niet de enige is die dagelijks in maatpak blijft doen alsof. Het geacteerde leven van werkloze mannen werkt met momenten op de lachspieren, maar het is evenwel humor met een wrange nasmaak. Teruyuki Kagawa geniet erkenning dankzij in de prijzen gevallen prenten als Devils on the Doorstep (Cannes), Boy?s Choir (Berlijn) en Nuan (Tokyo). Ook hier zet hij een overtuigende rol neer als Ryuhei.

Het gegeven van het gezinshoofd dat thuis niet vertelt dat hij werd ontslagen, is niet nieuw. In dat opzicht is het een universeel verhaal. Wat deze Japanse versie boeiend maakt, is de inkijk die het biedt op de moderne Japanse stedelijke samenleving. Via mooie beelden plaatst Kurasawa het pendelende en het werkzoekende Tokyo tegenover elkaar alsof ze de voorbode zijn van een economische crisis.

De Japanse horrorregisseur brengt het filmpubliek als een volleerd observator op het verkeerde spoor door de vader als protagonist voor te stellen. In de loop van het verhaal treedt echter zijn echtgenote, Megumi Sasaki (Kyoko Koizumi) als spil van het gezin meer en meer op de voorgrond. Aan de karakters van beide zonen is voldoende aandacht besteed. Regelmatig volgt de camera de jongste tijdens zijn zoektocht naar aandacht en dialoog. De oudste zoon zoekt zijn heil dan weer in het Amerikaanse leger. Hun vader keurt het gedrag van geen van beiden goed. De uitwerking van de rol van de echtgenote in de tweede helft van de film is echter wat bij de haren gegrepen. De scenaristen van Tokyo Sonata (Max Mannix en Sachiko Tanaka) schetsen haar doen en laten als dat van een traditionele huisvrouw die klaarstaat voor haar gezin, maar plots wordt Megumi wel erg geëmancipeerd wanneer ze bijvoorbeeld als een ervaren piloot door de stad gaat racen.

Globaal genomen blijft de film toch een aanrader, omdat deze met Japanse ogen naar een onzekere en verwarde Japanse samenleving kijkt aan de hand van de besognes van één specifiek gezin. De acteerprestaties zijn beter dan middelmatig en bovendien zijn de voor Kurasawa typische allegorische verwijzingen een leuk meegenomen extraatje.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de