Doppelganger

Samen met Takashi Miike en Hideo Nakata bracht Kiyoshi Kurosawa de Japanse horrorfilm tot nieuwe hoogten met angstaanjagende en bevreemdende films als Cure (Kyua) en Kaïro. Het idee dat iedereen de confrontatie met zijn duistere kant moet aangaan is zowat het centrale thema in zijn oeuvre en wordt hier op wel heel expliciete wijze aangekaart. Het idee dat iedereen een dubbelganger heeft en dat de confrontatie met die dubbelganger de dood met zich meebrengt, lijkt zelfs een nogal simplistisch uitgangspunt voor een film van de regisseur die ons met het schitterende Charisma op een spirituele ontdekkingstocht nam in een waanzinnig verhaal over een boom.

Bovendien slaagt Kurosawa er niet in het thema boven de gekende clichés te verheffen: de dubbelganger van Hayasaki (gespeeld door Kurosawa?s fetisj-acteur Koji Yakusho) is zelfzekerder, moediger, extraverter, rookt sigaretten en doet alles wat Hayasaki wou doen maar nooit durfde. Hij komt Hayasaki helpen bij de realisatie van zijn nieuwste uitvinding: een artificieel lichaam voor fysiek gehandicapten. Terwijl het afwachten is hoe Kurosawa het doppelgangermotief verder gaat ontwikkelen gebeurt er echter iets heel vreemds. De film die begon als een duistere bovennatuurlijke thriller escaleert in het midden in een soort roadmovie/horrorkomedie. Plots duikt de ene dubbelganger na de andere op en beginnen ze elkaar allemaal af te maken. Het lijkt wel alsof Kurosawa de kijker voor de gek wil houden.

Niks aan te merken op de acteerprestaties van Koji Yakusho en op de stijlvolle regie met gebruik van splitscreens om verschillende gezichtspunten en cadrages in hetzelfde plan te brengen. Toch laat Doppelganger de kijker door de bizarre stijlbreuk met een wat wrang gevoel achter. Een mix van leegte en teleurstelling.

Ils Huygens Helemaal (niet) akkoord? Lees de