Retribution

Op een festival zoals het BIFFF dat meer verrassende films programmeert dan je normaal op een heel jaar krijgt te zien (for better or for worse, natuurlijk) is Retribution (Sakebi) in 2007 ongetwijfeld de meest originele prent en tegelijk een cinefiele topper. De zelfverzekerde start doet je meteen wat meer rechtop zitten in je bioscoopstoel: op een industrieel braakland wordt het hoofd van een vrouw face down in een minieme plas gedrukt tot ze verdrinkt. Het team rond detective Yoshioka ? Kurosawa?s fetisjacteur Kôji Yakusho (Babel)- ontdekt dat de maag van het slachtoffer vol zoutwater zit, een modus operandi waar nog meer moorden aan voldoen. Een seriemoordenaar, zo lijkt het. Maar de bewijsstukken die Yoshioka bijna per toeval op zijn weg vindt, wijzen rechtstreeks naar... hemzelf.

De gedachten van de detective raken steeds verwarder en de setting is gepast duister: de plaatsen waar de moorden plaatsvinden of waar Yoshioka zijn liefje Harue buitenshuis ontmoet vormen een niemandsland dat wordt geteisterd door aardbevingen, bijna letterlijk een grens tussen hier en nergens. Die omgeving maar ook het ontoereikende van het eigen geheugen ?Yoshioka?s hersenen worden stevig gepijnigd- vormen de bouwstenen van het supernatuurlijke universum dat Retribution schetst.

Kiyoshi Kurosawa wordt al jaren een toptalent genoemd (voor Bright Future kreeg hij in 2003 nog een Gouden Palmnominatie), maar bij zijn recente verwezenlijkingen bleek het vet toch wat van de soep. Loft noch Doppelganger wisten evenveel indruk te maken als Cure of Kairo. Nu slaat de Japanner terug zoals alleen de groten dat kunnen: enerzijds houdt hij vast aan zijn recente ideeën ?zowel een abrupte narratieve U-turn als een portie gelukkig understated humor zijn present- maar anderzijds voegt hij er trefzeker als vanouds een lang uitgesponnen spanning en een nauwgezette mise-en-scène aan toe. Check de scène waarin Yoshioka eerst droomt hoe het slachtoffer zijn kamer binnenbreekt, hij daarna wakker wordt geschud en verward een sigaret rookt in de aanpalende ruimte? tot eerst het licht in de slaap-, daarna in de zitkamer uitgaat. Een sferisch orgasme!

Op goed getimede momenten injecteert Kurosawa zijn thriller bovendien met stoïcijnse, droogkomische replieken en al te traag voorbijvliegende geesten, misschien wat ten nadele van het nagelbijten maar zonder de mysterieuze grondtoon onderuit te halen. Kurosawa ontpopt zich tot de Jim Jarmush of Aki Kaurismäki van de J-Horror en dat smaakt absoluut naar meer.

Jan Sulmont Helemaal (niet) akkoord? Lees de