Once

Laat het maar prijzen regenen voor prestigieuze paradepaardjes als Atonement, No Country For Old Men en There Will Be Blood, intussen wensen wij u graag warm te maken voor Once, een sprankelende Ierse 'independent' die uw hart zal laten gloeien en uw traanklieren zal beroeren. Kortom, een meer romantische, ontroerende en oprechte film zal u dit jaar wellicht niet meer te zien krijgen.

Een jongeman wil iets aanvangen met zijn leven. Hij speelt folkdeuntjes langs de straten en klust bij in de stofzuigerreparatiezaak van zijn vader. Na een kleine schermutseling met een Oost-Europese immigrante beseft hij waar hij heen wil. Nadat zij hem weet te beroeren met een intense pianosolo in een muziekzaak besluit hij samen met haar een muziekdemo op te nemen. Intussen kunnen de twee alsmaar beter met elkaar opschieten, maar het besef dat ze beiden een geliefde hebben die in het buitenland op hen wacht smoort hun prille relatie in de kiem.

Once is het overduidelijke bewijs dat authenticiteit en screen chemistry geen duiten moeten kosten. Met een bedrag waar ze in Hollywood net de permanents van Meryl Streep kunnen mee betalen, trok regisseur John Carney langs de straten van Dublin en draaide er in een mum van tijd dit wondermooie kleinood. Carney, voormalig bassist bij de fockrockgroep The Frames, castte Glen Hansard, de leadzanger van zijn groep in de hoofdrol en liet hem duetteren met de Tsjechische Markéta Irglová. En het moet gezegd worden: het is lang geleden dat wij nog zo'n mooi filmkoppel over het witte doek zagen dartelen. Irglová en Hansard, die voor de opnames amper voor een camera gestaan hebben, stralen van charisma en zorgen voor een heerlijk oprecht acteerspel. De personages worden zelfs bewust niet bij naam genoemd waardoor de analogie met een universeel sprookje alleen maar versterkt wordt.

Once lijkt in feite niet veel meer dan een zoveelste variatie op Shakespeare's Romeo and Juliet, maar gelukkig speelt de film een handvol troeven uit waardoor hij het banale overstijgt. Vooreerst is er de vertelstijl. Het lijkt alsof er niet veel gebeurt, maar tegelijkertijd voel je iets zeer moois opborrelen tussen beide protagonisten. De film weet zich prima uit de slag te trekken zonder in emotionele valkuilen te trappen. Zo blijft de obligate 'I Love You'-zinsnede onuitgesproken en wordt er niet één keer gekust. De film weet dapper de clichés te omzeilen en durft af te sluiten met een onvoorspelbaar, doch intens mooie slotfinale. Het camerawerk van Tim Fleming ziet er bijwijlen goedkoop en groezelig uit, het is een stijl die echter perfect past bij de authentieke sfeer van dit wondermooie relaas van een haast onmogelijke liefde.

Bovendien bevat de film een handvol scènes die ons hartje een sprongetje deden maken. De scène waarin Irglová 's nachts naar huis slentert terwijl ze hardop de woorden zingt die de charmante troubadour haar voorschreef is zo mooi en beklijvend dat we aan het wachten zijn op de DVD om de scène in treurnis verschillende malen na elkaar te bekijken. Of wat dacht u van een scène waarin de Tsjechische nachtegaal de straten van Dublin afdwaalt terwijl ze haar stofzuiger als een manke Yorkshire achter zich aan sleurt? Het zijn scènes die je verrassen, verblijden, ontroeren en verwonderen.

De muziek, toch wel de hoofdmoot van deze prachtfilm, is bovenal fantastisch. Het nummer Falling Slowly, dat dit jaar de Oscar kreeg voor beste song, is pakkend en intens en zal wellicht dagen door het hoofd blijven spoken. Hansard en Irglová zijn dus niet alleen aandoenlijk om naar te kijken, hun zangspel is van diezelfde orde. Het is muziek die je afwisselend verblijdt en ontroert en compleet in stemming is met de magisch-realistische stijl van de film.

Once is pure magie.

'Once gave me enough inspiration to last the rest of the year' predikte niemand minder dan Steven Spielberg vorig jaar. En zelfs Bob Dylan, die overigens zeer zuinig is met superlatieven, drukte deze kleine parel tegen het hart. Dylan was zelfs zo onder de indruk van Hansard en Irglová dat hij hen prompt inhuurde om het voorprogramma te spelen voor zijn nieuwe tournee. Ze brachten trouwens een fantastische cover van You ain't going nowhere op de soundtrack van I'm Not There.

Once is pure magie. De prent is zo fantastisch omdat je tijdens het kijken je hart voelt gloeien en tegelijkertijd er niet in slaagt om je vinger te zetten op datgene wat de film net zo magisch maakt. Once weet te charmeren met een duo ongelooflijk charmante acteurs, een heerlijk dromerige soundtrack en een verrassend scenario. En geen enkele Hollywoodprent die daar tegenop gewassen is.

Sven De Hondt Helemaal (niet) akkoord? Lees de