My Queen Karo

Toen het er naar uitzag dat de organisatie van het filmfestival in Cannes heel wat Belgen blij zou maken met hun recentste selectie, hield Dorothée van den Berghe de vingers gekruist. Helaas, er was geen plaatsje meer vrij naast De Helaasheid der Dingen, Lost Persons Area en Altiplano. Jammer, maar wie de vier prenten naast elkaar legt kan de keuze wellicht begrijpen.

De Vlaamse Van den Berghe (Meisje) putte voor dit relaas uit haar eigen jeugd, die zich gedeeltelijk afspeelde in een Amsterdamse commune in de jaren 1970. De protagoniste van dienst is de tienjarige Karo, die hevig supportert voor de idealen die haar wereldverbeterende vader Raven en zijn kraakpandvrienden nastreven. Haar moeder, meer timide van aard, doet haar ding op de achtergrond. Dat ze Waalse is en daardoor net iets minder vlot communiceert met de groep, markeert haar plaats. Wanneer Karo's vader, de vrije liefde predikend, zijn vriendin introduceert en die daarop met haar twee kinderen in het pand komt wonen, krijgt Karo het moeilijk. De schijnbare harmonie en de verenigende strijd tegen het establishment doen een tienjarige uiteindelijk weinig als ze het verdriet van haar moeder ziet en huiselijke geborgenheid en veiligheid moet ontberen. Karo zet alles op alles in het zwemmen om toch maar een plek voor zichzelf te hebben.

Als sfeerbeeld van de jaren 1970 met zijn oprechte maar bedenkelijke idealen, is My Queen Karo bijzonder geslaagd. De locaties en passend aangeklede sets zijn niet alleen het resultaat van vakmanschap, maar dragen mee het verhaal. Dankzij uitgekiende belichting en een mooie, licht poëtische fotografie vormt de gemeenschapsruimte telkens een passende achtergrond voor Karo's emoties. Ook al is de enscenering hier en daar wat te gemaakt.

De geëngageerde cast, waaronder de twee rasacteurs Matthias Schoenaerts en Déborah François, zorgen voor een grote geloofwaardigheid. De jonge Anna Franziska Jäger verdient een pluim voor haar durf, al valt op dat de rol oorspronkelijk voor een jongere actrice was geschreven. Jägers vertolking is verder ook duidelijk acteerwerk, in tegenstelling tot de opvallend naturelle, instinctieve prestatie van Kimke Desart in Lost Persons Area. De vergelijking met die film is wat onvermijdelijk: een vrouwelijke regisseur, een jonge meisje als hoofdfiguur, een disfunctionele familie, ... Meteen snappen we wat men in Cannes zag: de aangrijpende, verlammende, bezielde vertelling die Lost Persons Area is, staat toch wat verder dan de charme en gekende huiselijke dramatiek van My Queen Karo.

Goed gemaakt, knap gebracht en beslist geslaagd als meisjesportret met een bitter randje en een pure streep levenspoëzie. Maar tegenwoordig mag je in Vlaanderen de lat hoger leggen. Laten we dan nog even Altiplano en De Helaasheid buiten beschouwing. Fien Troch en Patrice Toye toonden met respectievelijk Unspoken en (N)iemand duidelijker eigen stem en stijl. In het geheel beschouwd hebben die twee dames toch steviger cinema gecreëerd. Maar laat dat u niet verhinderen te gaan genieten van dit moois.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de