Mammoth

Moodysson (Fucking Åmål, Container en A Hole In My Heart) doet het dan toch: een toegankelijke, commercieel interessante film maken. Wonderboy Bernal speelt de hoofdrol van Leo, een jonge uitgebluste professional. Michelle Williams (Brokeback Mountain, Synedoche, New York) speelt zijn vrouw, een al te altruïstische chirurge op een New Yorkse spoedafdeling.

Het koppel vecht tegen zijn eigen yuppie-zijn. Leo ontvlucht op een zakenreis in Thailand het hectische onderhandelingswezen om een romance te beginnen met een locaal meisje van plezier, terwijl vrouwlief Allison zich het lot van een tienjarige patiënt aantrekt. De dochter, Jackie, wordt noodzakelijkerwijs grootgebracht door Gloria, een Filippijnse nanny, die naar New York is getrokken om haar twee zoontjes een degelijke opvoeding te kunnen geven.

Het centrale symbool is een basketbal. Gloria koopt deze voor haar zoontje, die zo gefascineerd is door de sport. Hij verlangt zo hard naar zijn moeder dat de basketbal haast een symbool wordt voor het verlangen naar de moeder en dus naar het Westen. Ironisch genoeg is de bal gemaakt in de Filippijnen.

Visueel zou je rond deze symboliek, zeker van een begaafd cineast als Moodysson, verwachten dat de bal, of in extensio de cirkel, een leidmotief wordt. Niets is minder waar. De camera twijfelt eindeloos en haast willekeurig tussen handgehouden beelden en statief. Dit maakt er niet enkel een vreemde kijkervaring van, maar vooral een onsamenhangende.

De verhaalopbouw oogt heel mozaïekachtig. Moodysson koos duidelijk voor een lineair verteld verhaal en wil dat alle stukken pas op het einde samenvallen. Dit zorgt jammer genoeg ook voor onevenwichtige verdelingen tussen de verschillende verhaallijnen. Een lineaire vertelling per verhaal had de dramatiek misschien niet ten goede gekomen. Het had daarentegen wel een grotere inspanning en dus betrokkenheid van de kijker geëist. Want na de eerste 45 minuten, waar je vooral losse eindjes krijgt en waar oprechtheid ver te zoeken is bij de acteurs, is je interesse wel grotendeels verdwenen. En dan moet het leeuwendeel van de actie en van de moraal nog komen. En die wordt er echt wel ingestampt. Vooral de laatste scène, waar Leo en Allison een intiem gesprek voeren, komt zeer drammerig over.

De muziek kan hier en daar wat goedmaken, maar de geforceerde globaal-lineaire structuur, de gechargeerde vertolkingen en het toch wel wat evidente verhaaltje zijn nefast. De film mikt duidelijk op een groot publiek, getuige de wat kinderlijke "filosofie" in verband met de mamoetpen en de nadrukkelijke focus op de scheefgetrokken situaties tussen moeders en kinderen. De film zal dan ook vermoedelijk wel aanslaan, vergelijk het gerust wat met het gezochte Babel.

Het is enkel jammer dat dit voor Moodysson, een van de weinige jonge regisseurs die een écht aparte stem had in Filmland, met Mammoth een stap of vier achteruitzet.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de