Lost River

Hoewel Ryan Gosling bescheiden lijkt te willen uitpakken met zijn regiedebuut, kreeg Lost River niet bepaald lovende kritieken. Gosling toont met deze groteske parabel een oog te hebben voor mooie beelden, maar slaagt er amper in op dramatisch vlak iets los te maken.

De keuze om het sociaal-realistische relaas van een moeder die vecht om haar huis, als een macaber sprookje te vertellen, levert meer dan eens een frons op. Enerzijds tovert Gosling met behulp van de Belgische cameraman Benoît Debie (Spring Breakers, Vinyan) feeërieke, sterk gestileerde beelden uit zijn hoed die de betrachte sfeer van ontheemding oproepen, maar anderzijds staat deze dromerige aanpak ook een echte, coherente beleving in de weg. De protagonisten - waaronder ook tienerzoon Bones die tracht uit handen te blijven van een sinistere lokale tiran - komen amper tot leven en roepen bij de kijker weinig emoties op. Gosling bracht nochtans een interessante cast samen.

Lost River valt metaforisch te interpreteren, maar kan ook een allegorische Alice in Wonderland of Roodkapje-variant genoemd worden waarin personages symbool staan voor archetypen uit sprookjes. Tegelijk wil de film oog hebben voor de dramatische sociologische gevolgen van orkaan Katrina voor de inwoners van New Orleans. Daarnaast moet ook lof gebracht worden aan de kunstenaars die Gosling lijkt te bewonderen. Lost River wil dus veel tegelijk zijn.

Een groteske parabel vol mooie beelden maar narratieve tekortkomingen.

Bravo omdat hij iets minder voor de hand liggend wil brengen, maar hij bereikt ondanks al die ambities jammer genoeg niet meer dan een halfslachtige hommage aan zijn inspiratiebronnen. David Lynch is een voor de hand liggende referentie, maar er sluimeren ook narratieve en visuele indrukken van Terry Gilliam, Gaspar Noë, Leos Carax en uiteraard Nicolas Winding Refn door de prent. Met de casting van Barbara Steele als oma verwijst Gosling dan weer haast rechtstreeks naar Mario Bava (met wiens La Maschera del demonio Steele doorbrak), terwijl Edward Hopper de belichting mee beïnvloedde.

Lost River meandert ietwat traag, betekenisloos en soms zelfs eentonig, maar wel bijzonder atmosferisch op de duister-nostalgische tonen van componist Johnny Jewel (die ook alweer aan Lynch doen denken) en passende ijle songs van o.a. Chromatics en Glass Candy, die trouwens zo lijken weggeplukt te zijn van Drive.

Voor de montage riep Gosling de hulp in van de Vlaming Nico Leunen, nadat Ijslander Valdis Oskarsdóttir een poging deed. Leunen was bijzonder te spreken over de samenwerking - en bijhorende babbels aan de keukentafel met Eva Mendes - wat bijdraagt aan ons vermoeden dat er in Gosling een artistieke visie schemert die mogelijk later toch een meer bevredigende film oplevert.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de