Living

Na o.a. de kritische successen van de opdoffers Skoonheid en Moffie waagt de getalenteerde Zuid-Afrikaan Oliver Hermanus zich enerzijds aan een publieksvriendelijkere film en anderzijds eindelijk ook aan een productie die internationale aandacht krijgt en hem als gevestigde waarde laat gelden.

Met publieksvriendelijker bedoelen we dan zeker dat Living, een remake van de onverwoestbare klassieker Ikiru van Kurasowa, er alles aan doet om de kijker voor zich te winnen. Dat blijkt in handen van scenarist en Nobelprijswinnaar Kazuo Ishiguro (The Remains of the Day) gelukkig niet tot zeemzoete taferelen te leiden. Living is een grandioos genuanceerd portret van een kleurloze ambtenaar die in het aanschijn van de dood de betekenis van het leven tracht te vinden.

Bill Nighy - eindelijk krijgt deze geweldige acteur die hoofdrol die hij verdient - gaat meesterlijk op in de rol van de haast onzichtbare ambtenaar Williams, die moet vaststellen dat hij geen enkele diepgaande relatie heeft met zijn omgeving en dat hij bij zijn overlijden geen enkele indruk zal nagelaten hebben. Zijn discretie, soberheid en dienstbaarheid maken van hem de uitvergrote trap van het Britse archetype. Nighy overstijgt dat cliché briljant. Die eerste oscarnominatie mag hem niet ontzegd worden.

Hermanus zet de bitterzoete zoektocht van deze figuur schitterend in beeld. Het Londen van de jaren '50 - herstellend van zijn oorlogswonden - komt prachtig tot leven in geloofwaardige ensceneringen en passend statische beelden.

Een weemoedig en treffend portret van een man die eindelijk tot leven komt

Zo sijpelt de melancholie langzaam binnen. Living is een film die raakt, die essenties in vraag stelt, die finaal weemoed op de kijker overzet maar je dan ook weer niet gedeprimeerd achterlaat. Noem de prent gerust wat melig ook maar niettemin één van de meest treffende films van het jaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de