Moffie

Genre: Drama | Duur: 1u44 | 2019 | Release: 18 Oktober 2020 | Land: Zuid-Afrika | Regie: Oliver Hermanus | Cast: Kai Luke Brummer, Ryan de Villiers, Matthew Vey, Remano De Beer

Je zal maar een 18-jarige zijn in het Zuid-Afrika van de jaren '80. Er staat je een bikkelharde, verplichte militaire opleiding te wachten waar je een heel jaar van je leven aan opoffert, om nadien eventueel ingezet te worden in de strijd tegen zowel het communisme als invasieve troepen uit de buurlanden. Zo ook de intelligente, gevoelige Nick, het soort jongen dat in de testosteronnevels in de kazerne moeilijk zijn weg vindt.

Nick heeft echter een bijzondere reden om zich gedeisd te houden: hij valt op jongens en moet er alles aan doen om die verlangens te verbergen. Naast het doorstaan van de meedogenloze legertraining, zorgen dus ook de onderdrukte gevoelens voor één van zijn kompanen, voor een bij momenten ondraaglijke emotionele spanning.

De Zuid-Afrikaanse cineast Oliver Hermanus liet zich in 2011 opmerken met het indringende Skoonheid, een brutaal beeld van verdrongen lust en losgeslagen mannelijkheid. De regisseur keek met deze prent in de ziel van een repressieve natie, terend op woede en uitsluiting. Ook Moffie kijkt bedremmeld naar de ongemakkelijke houding waarmee macholand Zuid-Afrika zich verhoudt tot groepen die niet voldoen aan het blanke alfabeeld. 

Hermanus reconstrueert geloofwaardig de barre omstandigheden waarin veel te jonge knapen geforceerd worden te voldoen aan een extreem mannelijk profiel. Nick's frustratie, die hem langzaam opvreet, wordt voelbaar gemaakt door de knappe vertolking van de hoofdrolspeler. De indringende beeldvoering versterkt de beleving van dit personage. We volgen hem van heel dichtbij, maar ervaren ook waar zijn blik heen gaat.

Zo voelen we dat er een kracht en geloof in hem schuilen die er voor zorgen dat hij finaal zijn identiteit weigert op te geven, hoe angstaanjagend de omstandigheden ook. Het bij momenten ontstellende relaas vindt daardoor ook enkele warme, hoopgevende momenten. 

Een aangrijpend relaas van repressie en toxische masculiniteit

Een stoïcijns snaarinstrument en de door de zon gebleekte fotografie dragen bij aan het voelbaar maken van de eenzaamheid van de protagonist. Langzaam aan slaat zijn radeloosheid over op de kijker, maar tot de laatste minuut blijft de hoop zinderen op een klein menselijk gebaar dat ons en hem laat geloven dat er hoop op geluk is.